Overzicht archief, postduiven-nieuws, columns en overige artikels voor en door duivenliefhebbers.

Het is weer zover. De vluchten zijn in de meeste afdelingen weer begonnen. Eindelijk doet de zon ook een beetje mee en heb je het gevoel dat het dan toch nog voorjaar is geworden. De bomen en struiken beginnen weer te kleuren. De natuur is geweldig mooi. Gisteren was ik weer eens in mijn alom vertrouwde Drentheland en kon ik ’s avonds na het werk in Exloo nog even nagenieten in de zon op de heidevelden.

Moe thuis.
Veel liefhebbers hadden de afgelopen week duiven verspeeld en het concours stond in vele afdelingen lang open. De duiven kwamen moe of zelfs afgevlogen thuis. Hoe kan dat nu? We hebben nog geen 200 km en dan zijn ze al aan de latten? Ja, als de duiven nog geen kilometers in de vleugels hebben, niet of nog nauwelijks getraind zijn, dan kun je dat verwachten. Dan moeten dergelijke duivenmelkers ervoor zorgen dat de spieren weer opgebouwd worden met eiwitten en zullen zij ook wat vetrijker moeten voeren. Natuurlijk missen er ook goede duiven die het prikkeldraad niet meer konden omzeilen, want ze kwamen laag over de velden aangevlogen.

De wetten van de natuur.
Nu al krijg ik van liefhebbers via de mail te horen dat het al weer minder goed gaat. Ik vraag dan naar de manier van voeren en verbaas me opnieuw. Nog steeds voeren veel liefhebbers aan het einde van de week een bepaalde vliegmengeling. Dat moet nou toch maar eens afgelopen zijn. Zoiets mag niet meer worden geadviseerd ( behalve dan op de overnacht fond). De bewijzen liggen open en bloot op de tafel. Bewijzen? Nee, ik moet zeggen gewoon de harde feiten. We weten dat 1 + 1 twee is. We weten, dat wanneer we water koken dat het bij een temperatuur van 100 graden aan de kook komt en verdampt. We weten, wanneer we op het ijs willen schaatsen, dat daarvoor temperaturen nodig zijn van onder nul, anders krijg je echt natte voeten en waarschijnlijk meer dan dat. We weten, als we plat op de buik van de duikplank in het water vallen, dat dit heel erg zeer doet. We tarten dan de natuurwetten en daarvoor betaal je de prijs.

Peulvruchten.
Zo ook met het voeren van te veel eiwitten. Vooral aan het einde van de week. Geef je de laatste 48 – 72 uur voor de wedstrijdvlucht begint nog veel zwaar verteerbaar eiwit (uit peulvruchten), dan gaat dat na enkele vluchten dus gewoon mis (vooral als er tijdens een zware vlucht veel eiwit wordt verbruikt omdat er een energie tekort is ontstaan). Waarom? Peulvruchten zijn voor de duiven zwaar verteerbaar. Het omzetten het eiwit uit de erwten in lichaamseiwit duurt 48 tot 72 uur.Wat gebeurt er dan in het lichaam?

Ammoniak.
Ik zal proberen dit ingewikkelde proces zo eenvoudig mogelijk te vertellen. Veel liefhebbers weten niet dat er bij de stofwisseling van eiwit tijdens de vlucht ammoniak (NH3)  ontstaat. Een ammoniak molecuul bestaat uit 1 atoom stikstof (N) en 3 atomen waterstof (H). Alleen eiwit heeft stikstof als onderdeel. Koolhydraten en vetten hebben dat niet. De aminozuren (dat zijn de eiwit bouwstenen) verbinden zich met de waterstof (NH2). Van eiwit kun je in het lichaam geen voorraad aanleggen. Te veel eiwit moet het lichaam weer verlaten. Als er dus  van de verschillende groepen aminozuren een teveel is, dan moeten er groepen uit het lichaam verdwijnen. Dat kost heel veel energie. Het kost zelf meer energie die aminozuren weer kwijt te raken als de energie die in de peulvruchten zit.

Door een ingewikkeld proces worden de overbodige aminozuren omgezet via purine basen in urinezuur. Om die purine basen aan te maken heeft het lichaam koolmonoxide nodig (CO).
En nou komt het: tijdens enorme spierarbeid van de duif tijdens het vliegen produceert,  verdwijnt de koolstof (C) helemaal uit het lichaam en ontstaat er kooldioxide ( CO2). En dat gaat niet samen met de te vormen purine basen om zo urinezuur te produceren. En wat gebeurt er dan? Dan bindt het eiwit ( de aminozuren) zich aan waterstof en wordt er zo ammoniak ontwikkeld. ( NH2 + H = NH3). Dus net zoasl 1 + 1  twee is, zo ontstaat er tijdens het vliegen ammoniak, als we te veel eiwitten voeren tijdens de laatste voedingen. Nou zijn er verschillende aminozuren en het zijn vooral de aminozuren uit de peulvruchten die voor die problemen zorgen. De opbouw van ammoniak kost dus ook enorm veel vocht wat uit het lichaam wordt onttrokken ( ik zal u het chemische proces besparen). Dat verklaart ook de dorst die duiven krijgen na het eten van veel peulvruchten.

We kunnen ons toch allemaal wel voorstellen dat te veel ammoniak in het lichaam nou niet bepaald gunstig is voor de zuurstofvoorziening. Neem maar eens een slokje, dan kom je daar wel achter. Om die ammoniak weer uit het lichaam te krijgen is de duif wel een 14 dagen druk. Maar ja…..ze zitten een week later al weer in de mand en zo stapelen we het ene op het andere. Na een weekje of 4 – 5 geeft de duif er dan ook de brui aan. De zuurstofvoorziening is dan zo slecht dat je dat duidelijk ziet aan het blauwe borstvlees. Het bloed wordt dikker met alle gevolgen van dien.

Conclusie.
Volgens onderzoeken in de universiteit van Boedapest (Hongarije) beïnvloedt de opgebouwde ammoniak in het lichaam het functioneren van het zenuwsysteem. Allemaal “leuke dingen”die we eenvoudig kunnen voorkomen. Vanaf het te verwachten lossingmoment tellen we 48 - 72 uur naar voren en geven dan geen of nog heel weinig peulvruchten. (je komt dan uit op uiterlijk woensdag nog peulvruchten geven bij vrijdag inkorven en zaterdag vliegen). Vertel dit omwille van de duivensport door aan alle duivenmelkers die het maar willen horen. Zeg het uw voerfabrikant die nog niet de rekensom van 1 + 1 heeft kunnen oplossen. Deze fout die we al vele jaren maken moet maar eens uit de wereld. Bij twee nachten mand gaan we ook uit van die 48 tot 72 uur. Een procentje of 10  peulvruchten is nou niet het grootste probleem, maar als het meer wordt…. 

Hoe nu verder?
Wat voeren we dan de laatste 2 dagen? Met de eiwit opbouw kunnen we direct na een dag van ontslakken beginnen. Die ontslakkingsdag (met zuivering of gerst) kan het best volgen op de dag na de vlucht. Zo kunnen afvalstoffen en verbruikte eiwitten snel de darmen verlaten en zijn die weer veel beter in staat om de aangeboden voedingstoffen om te zetten. Dat is goed voor een betere opbouw. De laatste dagen hoeven we die (peulvruchten) dan niet meer te geven. We doen dan de tank vol met koolhydraten en vooral vetten.

En de eiwitten uit die vetrijke zaden dan hoor ik u al zeggen? Het omzetten daarvan kost 1 ½ keer minder energie dan die uit peulvruchten. De energie die in de vetrijke zaden zit is vele malen hoger dan die uit peulvruchten. En… de eiwitten uit vetrijke zaden zijn andere aminozuurgroepen dan die uit peulvruchten. Daar heeft de duif veel minder snel problemen mee. Natuurlijk kun je alles overdrijven. Geef je te veel eiwitten dan gaat dat op den duur een keer fout. Ik hoop dat steeds minder liefhebbers deze fout nog maken. Want het zijn niet de duiven die dat doen. Wij zijn de verzorgers en wij maken ook verreweg de meeste fouten. Zegt het voort.

Veel succes,
Willem.