Toen een gekend dierenarts uit Tielen, tevens uitmuntend speler, me eens zei dat hij diens kwekers al jaren niet tegen geel gekuurd had moet hij de verbazing van mijn gezicht gelezen hebben.
Al jaren niet gekuurd? Ik begreep er niets van. Tricho was voor mij jaren een obsessie. En niet alleen voor mij.
OBSESSIE
Kan je geloven dat er een tijd was dat ik amper een jong groot kreeg als niet gekuurd was? Zelfs gebeurde het dat duiven die ‘op eieren’ gekuurd waren nadien met jongen lagen die aangetast waren.
Waarom juist bij mij? Mogelijk omdat ik heel vroeger al het gevaar van tricho onderkende en bijgevolg ook een van de eerste was die geen risico nam en kuurde. Dat was al in mijn jeugdjaren.
Enkele honderden kuren later echter leek het dat ik zelf een ‘geelstam’ had gevormd die nog amper klein te krijgen was. En wakker geschud door alarmerende geluiden over een onrustbarende toename van resistentie en duiven die nog amper te genezen waren besloot ik een andere weg in te slaan en de klok terug te draaien.
Een eerste zet was werken met een dubbel stel drinkbakken. Dat hielp al iets. En nu, in 2009, heb ook ik mijn kwekers al enkele jaren niet gekuurd, iets wat ik vroeger voor onmogelijk hield.
NEP?
Het is allemaal begonnen met appelazijn! Toen Adeno/coli voor velen een probleem werd, zou je de kans op een uitbraak flink verminderen door veelvuldig (appel)azijn in het drinkwater te doen. Sceptisch als ik ben met betrekking tot bijproducten dacht ik ‘eerst zien, dan geloven’. En het leek er op dat ik gelijk had. Het hielp geen steek, Adeno bleef de kop opsteken, waarbij opviel dat het vaak dezelfde hokken zijn die er mee te maken kregen.
Toen ik Peter van der Merwe hoorde zeggen dat Adeno/coli bij hem juist toesloeg in dat ene jaar dat hij veelvuldig appelazijn gaf wist ik het bijna zeker: Appelazijn was een mythe, tenminste wat betreft Adeno!
DIERENARTS
Daarom verbaasde het me dat zo veel dierenartsen ‘voor’ waren. Tot ik er een, en niet de eerste de beste, hoorde zeggen: ‘Als je het meerdere dagen per week geeft zal je veel minder last hebben van tricho’. Men begrijpt dat ik een en al oor was: Als dat zou kunnen?
En vanwege aanhoudende positieve geluiden kreeg ik interesse in nog iets dat voordien alleen maar op mijn lachspieren werkte: knoflook. ‘Niet geschoten altijd mis’ dacht ik en waagde de stap. Ik maakte de duiven geelvrij en stuurde mijn vrouw naar de supermarkt. Om appelazijn en knoflook te kopen.
Dat appelazijn twee keer niks kost was meegenomen en sindsdien zat er minstens drie dagen op zeven appelazijn en look in het drinkwater. Drie teentjes look per liter en drievierde soeplepel azijn, het water werd gewoon bijgevuld en ook de azijn.
GEDAAN
En wat dacht je? Terwijl bijna dagelijks de drinkbakken met chloor reinigen me geen steek verder bracht leek geel tot het verleden te behoren. Onderwijl hoorde of las ik:
- Dat Jef van Winkel dezelfde ervaring had.
- En ook Andre Roodhooft, zij het dat die ook sprak over Naturaline.
- Dat kampioen Rene Mertens niet meer tegen geel kuurde sinds hij appelazijn gaf.
- Dat dierenarts Schroeder telkens wanneer hij duiven onderzocht die vrij waren van geel hij de liefhebber vroeg of die appelazijn gaf. Dat bleek inderdaad zo.
Kunnen ze/we er allemaal zo naast zitten? Over dat dagelijks met chloor reinigen nog iets. W. de Bruijn is een van de velen die een hekel heeft aan de duiven water geven. Hij heeft daar iets op gevonden; drinkgoten die automatisch bijvullen. ‘Geeft dat geen vuile aanslag?’ vroeg ik hem herhaaldelijk. ‘Nou en?’ reageerde die dan, ‘als ze daar niet tegen kunnen?’
WAT MOET IK?
Ik kwam tot dit artikel door die vraag van een sportgenoot. Die heeft duiven van mij en had op mijn advies ook lang niet gekuurd. Toch zat de schrik er in en toen de jongen gespeend waren vroeg hij wat te doen, kuren of niet. Ik adviseerde hem een geelkuur in huis te halen, daar af te blijven, maar wel op te letten en af en toe een pieper controleren op slijmen of ‘draadjes’ in de bek.
En als hij de jongen in het nest niet hoorde, als die niet rechtop stonden en geen kleverige zurig ruikende mest produceerden zich geen zorgen te maken. Dat medicijn moest hij in huis hebben uit voorzorg.
‘En’, zei ik, ‘natuurlijk kunnen er onder je piepers altijd enkele zitten met wat tricho ook al merk je daar uiterlijk niets van maar door ze te kuren ontneem je ze de kans weerstand op te bouwen. Je pakt ze als het ware de wapens af om zelf de infectie te overwinnen.
WAARMEE
Omdat ik maar een simpele plattelander ben bestudeerde ik wetenschappelijke onderzoeken met betrekking tot geel. En stuit je daarbij vaak op tegenstrijdigheden, spreken theorie en praktijk elkaar ook vaak tegen, met betrekking tot tricho was men het van Amerika tot Belgie (Duchatel en Vindevogel, Universiteit van Luik) nagenoeg eens:
- Van tricho hebben vooral duiven last die veel en kortstondig gekuurd worden.
- Sommige duiven zijn ongevoelig, andere zijn dan weer overgevoelig.
- Een goede keus is zeker Ronidazole. Omdat het amper giftig is mag het een heel jaar aan alle duiven gegeven worden. Wel letten op de samenstelling. Met 2,5 % kan je niets doen. Je hebt 10% nodig.
- Flagyl (Metronidazole) is ook goed maar lost niet op dus moet je het opsteken.
- Met Spartrix (Carnidazole) is weinig mis, dat mag ook een heel jaar aan alle duiven gegeven worden maar het eenmalig opsteken van een tablet is onvoldoende. Binnen enkele dagen zijn de duiven mogelijk opnieuw besmet.
En allemaal zijn ze het er over eens dat het best is NIET te kuren indien niet nodig! Ik heb het wel over kweekduiven.
Vliegers die tijdens het seizoen in contact komen met andere duiven en van hetzelfde water drinken is een ander verhaal. Vooral bij 2 nachten mand en warm weer.
AFWACHTEN
Destijds lachten sommigen met verduisteren maar het bleek een revolutionaire ommekeer in duivensport.
Hebben natuurlijke middelen als appelazijn en knoflook inderdaad een sterk remmende werking tegen tricho? Daar heeft het alle schijn van.
|