Overzicht archief, postduiven-nieuws, columns en overige artikels voor en door duivenliefhebbers.

Is het om te lachen of om te huilen. Waargebeurde verhalen met een vleugje kritiek. Jeugd is belangrijk in iedere sport, vooral voor het voortbestaan, dus ook in de duivensport. Jongens en meisjes die de duivensport gaan beoefenen, wel of niet met behulp van ouderen, moeten (laten we reëel blijven) toch wel een paar turven hoog zijn, of laten we zeggen minstens 6 jaren tellen.
Toen we een paar jaren terug op een landelijke prijsuitreiking - feestavond aanwezig waren met een paar vrienden stoorden we ons op een gegeven moment een beetje aan een overactief meisje van, wat later bleek, 2 jaar.
U kent dat wel, huilen, lachen, enz. met ouders die alles goed vonden, we zeiden nog tegen elkaar dit kan eigenlijk niet, kinderen van die leeftijd horen op deze tijd in bed te liggen.
De reden dat het meisje aanwezig was ontdekten we tijdens de prijsuitreiking van de jeugd, ze had namelijk de beste oude duivin bij de jeugd van dat jaar.
De ceremonie meester die de prijzen uitreikte wist niet goed wat hij er mee aan moest. Het beste kind had totaal geen benul wat ze op het podium aan het doen was en de ceremonie meester stamelde dan maar dat de duif ouder was dan het bazinnetje.

Het was de laatste keer dat er geen leeftijdsgrens bij stond. En ja hoor, wat liefhebbers allemaal niet doen om op te vallen, want later kwamen we op een verkoopsite die duivin tegen als nationaal beste duivin, ze hadden vergeten er bij te zetten dat het bij de jeugd was.
Eigenlijk diep treurig en ook een beetje zielig daarom vinden we dit om te huilen.

Vroege duiven draaien is mooi, steenvroege zeg maar een eerste provinciaal is fantastisch daar doe je het voor, tenminste wij wel. Maar er zijn zo af en toe duiven die het onmogelijke presteren door zover vooruit te vliegen dat je gaat twijfelen, is er wat gebeurt.
Door de NPO is daar een regeling voor getroffen zo'n duif kan ontsnapt zijn of weet ik wat en die wordt dan uit de uitslag verwijderd, eigenlijk niets mis mee, ware het niet.
Een paar jaar terug maakten we ook zoiets mee 25 min los op een vlucht van 500 km., te veel vond men en de duif werd uit de uitslag gehaald.
We werden door iemand uit een andere afdeling gebeld, die betreffende liefhebber kende, om onze mening te geven en ik vond het terecht en daarmee was de kous af, dacht ik.
Totdat we de uitslag van een midfond vlucht door de deur geworpen kregen en we de snelheid van de winnaar zagen.
Een half uur los provinciaal op een afstand van 315 km., m'n eerste reactie was dat kan niet dat is een fout. Het was geen fout, de duif werd gewoon geteld en wat me opviel de meeste liefhebbers zagen het niet of wilden het niet zien.
Toch maar een telefoontje eraan gewaagd en nu komt het, we kregen als antwoord, dat er ergens in België, in één of ander gehucht waarschijnlijk, een duif zat met dezelfde snelheid, dus het kon.

Ik snap er heden ter dage nog niets van vooral ook toen ik het in mijn vereniging op de najaarsvergadering aan de orde bracht en de meeste liefhebbers het eigenlijk normaal vonden.
Normaal is dat natuurlijk niet, het is een schande ook tegenover die andere liefhebber waarvan de duif er wel uitgegooid werd, natuurlijk om te huilen.

Het is al wat jaren geleden dat en liefhebber uit de buurt een paar jongen bij ons haalde, hij vroeg ons advies voor de beste want slechte had hij zelf genoeg, och U kent dat wel. Wij raden hem jongen aan uit een bepaald koppel waarvan de doffer van onszelf en de duivin aangekocht was, maar zij kwam wel van een fantastisch hok.
In de winter toen we elkaar spraken zei ik dat die jongen uit die duivin me niet bepaald meevielen, thuisgekomen ging diezelfde avond nog de telefoon en de betreffende liefhebber nam het ons toch wel zeer kwalijk hoe dat we hem zo een duivin aan hadden kunnen raden.

Om aan alle gezeur een einde te maken besloten we hem een fantastische oude kweekduivin te geven, met dien verstande dat hij de andere op moest ruimen. Zo gezegd zo gedaan, klaar, tot ieders tevredenheid .
Totdat we in het voorjaar gebeld werden door een liefhebber uit het noorden van het land die ons vroeg of we een doffer over hadden voor een superduivin uit ons hok.
Nu houd ik niet van dat woordje super maar vroeg hem wel wat voor duivin dat dan wel niet was, U begrijpt het al, juist die ja.

Ik vertelde hem dat we de moeder opgeruimd hadden te samen met al de jongen die we eruit hadden, verbazing alom, maar verder was het mijn probleem niet, maar toch lekker zat het me niet.
Daarom ook vertelde ik het verhaal aan een gezamenlijke kennis met de bedoeling dat betreffende liefhebber (verkoper) het ook hoorde dat ik er vanaf wist .
Toen ik onze kennis vroeg naar zijn reactie zei deze dat hij het kinderachtig vond dat ik gezegd had dat we de moeder van die duivin opgeruimd hadden, maar verder was er geen probleem, handel is handel, zaken zijn zaken. Dit soort handel of zaken vind ik helemaal niets.

Nu begrijp ik wel waarom het altijd een matige speler is geweest, dat soort liefhebbers zijn altijd bezig met randzaken en hebben dan te weinig oog voor zaken waar het in de duivensport wel om draait namelijk de duiven en dan vooral goede duiven en dat is meer dan handel of geld.

Toch kan ik er wel een beetje om lachen, maar ik had graag het gezicht willen zien van die liefhebber - koper toen die hoorde hoe of wat en dan vooral in verband met het woordje "super", U begrijpt me wel.

Ondanks dat er nogal wat te huilen valt proberen we toch te blijven lachen.

Co Verbree