Overzicht archief, postduiven-nieuws, columns en overige artikels voor en door duivenliefhebbers.

De vorige twee artikels lokten een waterval van vragen uit en het is, ondanks pakken goede wil, niet altijd even makkelijk voor elk van die dingen een passend antwoord te geven. Elk antwoord op een vraag levert bovendien dan nog vaak twee of meer nieuwe vragen op. Duiven goed voeren vergt een soort gevoel ofte feeling zoals ze dat plegen te zeggen, en dat heeft niet zomaar iedereen in de vingers. Wat je niet kent of weet kan je leren, doch dat vraagt soms wat inspanning. 

Op spreekbeurten kan je er steevast van op aan dat daar steeds maar weer een pak liefhebbers aanwezig zijn waarvan je denkt: tiens, wat komen die hier doen, die spelen keihard, die kunnen hier toch niets meer komen leren…
Geef je vervolgens een volgende spreekbeurt zijn ze er toch weer. Diegenen die het dan wel zouden kunnen gebruiken zijn er niet, maar bon, dat zal wel het eeuwige verschil zijn en blijven tussen de toppers en de anderen waarschijnlijk, maar dit even terzijde.

Goed voeren heeft dus niet iedereen zo maar in de vingers.  Voerfabrikanten zijn daarom ook vaak genoodzaakt commerciële mengelingen op de markt te brengen die het voor de meeste liefhebbers zo makkelijk mogelijk maken. Alleen is het zo dat met een soort basisvoer als uitgangsmateriaal het nog maar moeilijk, om niet te zeggen niet, lukt om optimale resultaten te behalen.

Zolang iedereen met een damesfiets aan de start staat voor pakweg 40 kilometerkes, om maar iets te zeggen, is ’t voor iedereen gelijk. Of dat “goed” of “slecht” is maakt niet meteen veel uit en laten we gemakshalve maar in het midden. Het is voor iedereen hetzelfde en de beste wint dan wel. Anders wordt het wanneer één van de deelnemers met een heuse koersfiets aan de start verschijnt. Het is maar zeer de vraag of het dan nog wel de beste is die de meeste winstkansen heef!

Met een basismengeling is het moeilijk optimale resultaten te behalen en dat zowel in het vliegseizoen, het kweekseizoen als de rui- winter- of rustperiode. Dat wordt het zeker als je tegen liefhebbers spelen moet die wel gebruik maken van topmengelingen en ze dan bovendien nog goed kunnen en weten te gebruiken ook.

Duivensport wordt steeds professioneler en om succes te hebben zullen we dus niet alleen een zeer goed duivenhok, een optimaal trainingsschema en goed geselecteerde duiven maar ook een optimale voeding moeten hebben.

Als het uitgangspunt een soort "all in one" voer is of je mengt verschillende merken of concepten of soorten voer door elkaar ben je steeds genoodzaakt compromissen te sluiten. Dat is nooit het allerbeste idee. Een goede basis is een optimale mengeling die je naargelang de omstandigheden wat aanpast. Dat is heel wat anders dan een basismengeling die je naargelang de periode wat aanpast.

Alle duiven hebben dezelfde behoeftes wat voedingstoffen betreft. Naargelang de omstandigheden verschillen alleen de hoeveelheden.

Voor optimale mengelingen denken we maar eens aan bijvoorbeeld een kweekvoer met een optimaal benutbaar eiwitgehalte, een vliegvoer met een optimaal omega 3 - 6 vetzuurpatroon, een wintervoer met een optimaal ruwvezelpatroon(harde, zachte, grote, kleine, korte, lange vezels), een optimaal jonge duiven vliegvoer met een juiste balans tussen eiwit, vet en ruwvezels voor een gezonde darmwerking enz.

Niemand zegt of vraagt dat je voedingsexpert zou worden, dat is helemaal niet nodig. Je hoeft helemaal geen gesofisticeerde boormachine in elkaar te kunnen knutselen, dat doen zichzelf respecterende fabrikanten wel voor jou. Je hoeft er alleen maar mee te leren werken om er de meest optimale resultaten mee te kunnen behalen. 

Het is hoe dan ook onmogelijk een mengeling samen te stellen die voor alles en onder alle omstandigheden top is of dat ook maar enigszins zou kunnen zijn. Het meest ideale uitgangspunt dient evenwel altijd een topmengeling te zijn als je echt het beste resultaat wil. Als je die vervolgens leert gebruiken kan je bij de top 20 behoren. Een mooi doel om naar te streven natuurlijk maar zoals altijd, voor wat hoort wat, vanzelf gaat er niets en niets gaat vanzelf.

Duiven waarmee je niet aan winterkweek gaat doen

Kun je veel makkelijker korter bij de natuur en dus natuurlijk houden. In de ruiperiode hebben dieren in de natuur voedsel in overvloed. Naargelang de rui vordert komt de winter er aan, doch tegen die tijd hebben de vogels een mooie reserve opgebouwd die ze meer dan nodig zullen hebben. Winterse omstandigheden vragen veel energie van de dieren, en dat net terwijl het voedsel steeds kariger wordt. Alle reserves opgebruikt zien de dieren er als de lente terug ontwaakt gewoonweg stralend uit. Binnen de kortste keren kunnen ze in allerbeste conditie naarstig voor het nageslacht zorgen.

Net als voor onze duiven waarmee we aan winterkweek willen doen, en waar we zelf de seizoenen een beetje manipuleren is het ook van belang voor onze duiven waarmee we niet aan winterkweek doen, ze niet overvloedig en te “rijk” te voederen. Ondanks onze duiven gedomesticeerde dieren zijn waarmee we aan competities deelnemen kun je eigenlijk niet om de seizoenen heen.

Nieuwe trend om de duiven niet “terug te nemen” gedurende de winterperiode?

Neen, niet terug nemen als je 365 dagen per jaar duivenliefhebber bent in de letterlijke zin van het woord. Je duiven zitten er steeds onberispelijk bij, niet te vet, niet te mager, in goede gezondheid, de gulden middenweg tussen inspanning en rust, de duiven voor zover het kan gewoon duif laten zijn en mee laten drijven met de getijden van de natuur. Goede conditie en topvorm zijn immers totaal verschillende dingen. Goede conditie kan ten allen tijde. Topvorm maar sporadisch en tijdelijk.
Laat ik het zo stellen dat wanneer je geen koffie op het aanrecht morst, je die vervolgens ook niet zal moeten opkuisen. Als ik er voor zorg door gezond en goed te eten en regelmatig wat te bewegen dat ik niet te dik wordt, hoef ik vervolgens ook niet op dieet. Duiven die je goed verzorgt hoef je ook niet meteen te ontslakken of “terug te nemen.”

Neen, ook niet terug nemen, als zoals ik het stel de duiven het slachtoffer zijn van de liefhebber. Er zijn mensen die wel alles aan duiven willen geven, waar niet de duif centraal staat maar die alleen maar gaan voor de eer en het geld. Dat mag, ieder diertje zijn pleziertje en dat zijn keuzes die je tenslotte zelf maakt.

Ik heb niets tegen zware trainingen of strakke competitieschema’s. Ook dieren die ziek zijn dienen al eens  verzorgd met een medicamentje. Helemaal geen probleem mee, als die dingen maar met verstand gebeuren.
Hoe harder je traint hoe “brozer” echter alles wordt. Altijd is er wel een “zwakste” punt en de ketting is hoe je het ook draait of keert maar zo sterk als de zwakste schakel.

Pakken duiven worden (af)gekeurd op vleugels, ogen, spieren, en noem maar op. Hebben we dan duiven met gebreken wat gezondheid betreft lopen we maar meteen naar de dierenarts. Kuurtje hier, kuurtje daar en kuurtje zus en kuurtje zo. Die dingen zijn en blijven altijd populair. Het moet en zal uit een potje of flesje komen!

Mensen horen en lezen soms echt wel alleen maar die dingen die ze willen horen en lezen, die dingen die het best in hun kraam passen. Liefst van al iets spectaculairs, zelfs al weten we met zen allen dat wonderen niet bestaan of zouden we dat onderhand al wel moeten weten.

“Alleen antibiotica is goed, alleen daar zijn al werelduitslagen mee gemaakt en behaald”.

Dat klinkt zoetjes in de oren en dat is tenslotte wat iedereen zo graag wil, werelduitslagen... Is dat wel zo? En wat je er verder nadien nog mee kan, dat zal ons worst wezen? Dat je er de weerstand van je dieren helemaal mee naar de filistijnen helpt, komaan zeg, wie maalt daar nu om?
 
De prijs die je er voor betaalt is bijzonder hoog. Resistentie alom wegens onoordeelkundig gebruik, duiven uitgeperst als citroenen, alleen nog goed voor de schroothoop. Oké, dan ben je misschien in eerste instantie wel zelf de dupe van wat je doet, maar ook dat gebeurt meestal niet echt. Verkopen die handel! Mensen kunnen er dan wel geen jongen meer uit kweken die de overkant van de straat halen of ook maar een pijp tabak waard zijn, maar so what? Niet meer mijn probleem maar het hunne, toch? Het is in elk geval niet mijn duivensport of hoe ik ze wil beleven.

Bij een trichocontrole van acht duiven werd hier en daar een trichoke gevonden. Dat is helemaal niet erg. Trichokes hebben of er ziek van zijn, dat zijn twee verschillende dingen. Twee van die vogels redelijk zwaar “besmet”. Toeval of niet, twee bijgehaalde exemplaren en eerlijk gezegd heb ik even overwogen die gasten wat te geven. Mooi niet dus, ik doe niet het “werk” van jaren om zeep. Opzij die handel, de volière in voor een paar maand, netjes laten acclimatiseren, elke vogel verdient tenslotte een eerlijke kans. Die dieren dienen niet op te draaien voor fouten die ik als liefhebber maak, niet??

Eddy Noël