De winter is weer in het land. Naar buiten kijkend en eenmaal een rondje met de hond gelopen te hebben ben ik blij dat ik weer binnen ben. De kachel op volle toeren, de lichtjes in de kerstboom aan, en het vrouwtje heeft ook de kaarsen die her en der opgesteld staan in de huiskamer aangestoken.
Ja, voor mij persoonlijk altijd wel een mooie tijd van het jaar hoor. Nog een weekje werken en dan hebben we enkele dagen vrijaf en kunnen we het jaar afsluiten. Voor ons best een heel bewogen jaar met veel tranen en verdriet. Maar goed, dat zijn dingen die bij het leven horen, hoor ik sommige zeggen. Ook de kerstkaarten met al hun goede bedoelingen vallen hier weer in de bus. En hoe raar het ook klinkt misschien, zowel Monique als ik kunnen ons er niet toe zetten om ook zelf de kaarten te gaan zitten schrijven. Nee, wat dat betreft...
Maar nadat er vorige week geen "Kijk op ...." was verschenen van mijn hand gaan we op deze koude, witte en echt mooie winterse zondagochtend proberen om toch wat op papier te krijgen. Waar moet ik eigenlijk beginnen zijn dingen die door mij gedachten gaan. Het weer, de duiven .... En ook nog eens dat ik zelf niet helemaal top ben. Het lijkt wel of ik ook een beetje door de griep bevangen bent. Gister middag, koud in het hok en zo beroerd als een hond. De duiven maar wat gevoerd, schoon water in de pannen en het schrappen maar een dagje overgeslagen en lekker tot in de avond naar me bedje gegaan. Ik dacht, zo, nu gaat het wel weer maar niets is eigenlijk minder waar...
Op eigen hok
Het is koud op eigen hok. De opening naar de ren staat dag en nacht open, als het even kan de horren met het windbreekgaas er voor vandaan. Trouwens, ik heb al enkele jaren helemaal geen glas meer in het hok. Nee, al het glas is toen vervangen door het bekende windbreekgaas. Als je de duiven dan zie zitten zo met deze kou denk je van... Maar de neusdoppen, krijt en krijtwit, op de mest de donsjes en als je in het hok komt zitten ze er plots bij of het schilderijen zijn. Ik lees wel eens liefhebbers die altijd afgepast voeren, dus zoveel gram per duif. Hoe zouden die dat nu doen dan met dit weer? Nou, ik heb ze een enkel weekje, voordat de vorst in sloeg wat krapper gehouden omdat er enkele dikbillen (o nee, dat zijn koeien) bij kwamen. Maar nu met die kou, ja, ze eten, en krijgen dan hier ook duidelijk meer dan anders hoor. Kijk in de zomer maar eens als het echt van die warme dagen zijn, dan eten ze ook duidelijk een stuk minder toch? Verder is er eigenlijk gewoon weinig of niets te vermelden voor wat de duiven qua verzorging op eigenhok aangaat.
De huldiging van de Supercup
Afgelopen vrijdag was het dan eindelijk zover. In het Grevelingenrestaurant, gelegen tussen Oude - Tonge en Bruinisse stond de huldiging van de genomineerde in de agenda. In het gezellig ingerichte restaurant kwamen velen van hen te samen. De opkomst was mijn inzienst beduidelijk minder dan vorig jaar. De reden was vermoedelijk dat het slechte winterse weer parte speelde. Maar ondanks het slechte weer kon ik persoonlijk toch diverse Limburgse en zelfs ook Belgische duivenvrienden de handen weer eens schudden. Met een redelijk goed gevulde zaal werd het toch een avond om niet snel te vergeten. Met enkele weken zal er dan ook van mijn hand afkomstig een uitgebreid verslag te lezen zijn in de krant.
Voor nu, al is het maar een klein stukje wat ik op papier heb gekregen ga ik het er bij laten. Gewoon, ik ben niet fit genoeg om zomaar mijn gedachten de vrije loop te laten om mijn week verhaaltje te schrijven. Daarom dan ook dat ik het hierbij wil laten voor deze week. Dus voor U allen zou ik dan ook willen zeggen, tot ziens en of horens. Een ieder wens ik tevens een hele fijne, en hopelijk witte Kerstdagen toe. Geniet van uw duiven en van elkaar.
Tot de volgende kijk op...
|