Overzicht archief, postduiven-nieuws, columns en overige artikels voor en door duivenliefhebbers.

De vorige keer sprak ik over de terugkeerwil. De geïnteresseerde lezer zal het nog weten, dat ik zei dat duiven een en al luchtbeweging zijn. Dit in tegenstelling tot wij mensen, die wel een zelf gekozen beweging kunnen maken. Wij mensen kunnen in vrijheid kiezen om te staan, te lopen, te zitten enzovoort. Een dier kan dit niet zelf bepalen, jammer genoeg voor het beest, want het zou ze een hoop narigheid besparen. Maar dit is een onderwerp dat hier niet thuishoort. Samengevat, is het zo dat de mens een vrije bewegingsruimte inneemt en een postduif niet.

Concreet

Als ik dit keer heel praktisch of concreet zou schrijven over de wijze waarop een duif zijn hok terug vindt. Dan zou ik het volgende doen: ik zou aan ’n vrijwilliger vragen om mij te blinddoeken en de mond dicht te plakken. Waardoor ik niet kan zien noch praten. Waarom wil ik dit. Ik wil van de losplaats Bordeaux, naar mijn woonhuis in Leiden terugkeren.  Voor mijn fondduiven betekent dit ongeveer twee halve vliegdagen. En voor mij, zal het weken gaan duren, voordat ik mijn vermoeide benen op het tafeltje kan leggen. Wat mis ik toch, buiten vleugels enzovoort? Niks!
Ik heb gedetailleerde kaarten, geld voor o.a. eten en drinken enzovoort, maar met een blinddoek voor de ogen en mijn mond dicht geplakt, heb ik niks aan die hulpmiddelen. Dan toch maar zonder doek en plakband? Nee! Waarom niet? Nou, ik wil voelen wat het is om praktisch zonder keuzevrijheid te bewegen, net als mijn Bordeauxduif. Die heeft geen vrije keuze, want het wordt gedropt vanaf dezelfde  lossingplaats als ik. En zoek je weg maar... naar je huis/broedhok, drinkpan/ koffiepot, partner/duivin, voederpot/eettafel in Leiden. En, hoe voelt dit, Rob?

Hoe voelt het...

Ik denk hulpeloos, totaal ontredderd, dit soort gevoelens kan ik me voorstellen. Hoe zou jij je voelen om als een ‘blinde…’ een losplaats te moeten verlaten. Op weg naar huis en haard. Ik zou me zwak op de benen, draaierig en duizelig voelen. Ik heb dan sterk de drang om te gaan zitten; op mijn hurken… handen en knieën. Het zal me een worst wezen, als ik maar ik maar tot stilte weet te komen. Hoe, zal me écht geen ene biet kunnen schelen, als ik maar niet meer hoef te bewegen. Anders, zou ik doodziek worden. Zeeziek, zoiets kan ik me voorstellen. Iemand die wel is flink zeeziek is geweest zal direct weten wat ik ervaar. Weet je, er zijn mensen die liever doodgaan dan de zeeziekte hebben .
Terwijl ik me voorstelde om geblinddoekt rond te tollen, werd het moeilijk om mijn zinnen goed te formuleren. Inlevingsvermogen kan levensechte reacties in het lichaam wakker maken.
Na een zitpauze zullen mijn organen tot rust zijn gekomen. Mijn mond zal wel droog aanvoelen en mijn maag nog een beetje misselijk. Maar je wilt toch naar vrouw en kinderen terug, dus schakel je over op dierlijke instincten. Ik ga mijn terugkeerwil of overlevingswil aanspreken en die vragen me naar huis te brengen. Ik zal niet direct geholpen worden, want mijn dierlijkheid zit onder een dikke laag stof. Ik ben absoluut vergeten hoe het was om als kind blindemannetje te spelen. Oeps! Ik voel me nú als een regenworm zonder enig verstand.

Uitleg

Wat gebeurt er met een mens dat niet meer weet of hij van voren of van achter nog leeft. Die vervalt spontaan in – wat ze in de psychologie noemen een: regressie.  Gevoelens van hopeloosheid, reddeloosheid, niet weten hoe je thuis moet komen, niet meer een uitweg kunnen zien, brengen mensen terug naar hun kind zijn. Ik heb ooit iemand persoonlijk meegemaakt, die in een regressie raakte. En, geloof me, dat wens je niemand toe! Ik spreek dus uit ervaring, wat betreft mensen die totaal de weg kwijt zijn.

Ja, mensen, als je praktisch wil schrijven maar niet in de mogelijkheid bent om hiervoor naar Frankrijk te reizen, dan zit er niets anders op dan je geheugen gebruiken. Ik kan het mij persoonlijk, zeer goed voorstellen, om te weten, hoe je als postduif de weg zoekt. Hoe dan? Door terug te vallen (zie, regressie..) op je kuikenperiode. Wat gebeurt er als er een duivenei open wordt gepikt. Dan komt er lucht in het ei binnen en vult de longen van het pas uitgebroken duivenkuikentje. Na gedane uitbraak is het tijd om aan te sterken en begint het geelrozige pluimpje een zacht geluid te maken. De duivenouders zitten beiden klaar, om het zojuist uitgebroken kindduifje te voorzien van geelwitte duivenpap.  

De minuten na het naar buiten kruipen zijn van levensbelang voor het kleintje. Mocht het niet kunnen doorademen, dan ontvouwen de longblaasjes zich niet en dan sterft het de verstikkingsdood. Ja, zo wreed kan de natuur zijn. Of is het menselijk en niet natuurlijk om zo te denken? Hoe dan ook, de eerste ademteugen zijn van levensbelang.
Mijn Bordeauxduif is inmiddels 3 tot 4 jaar voorbij de eerste levenslessen en is geroutineerd in het overleven. Met kleine stapjes leren wij onze helden  overleven: vanaf  vreemd grondgebied tot duiventuin of –achterplaatsje, zoals in mijn situatie. Samengevat, kom ik tot de conclusie dat postduiven geweldig knappe ‘overleveraars’ zijn, die weten thuis te komen op basis van meebewegen op de stromingen, die in de lucht, boven Bordeaux tot Leiden en omstreken aanwezig zijn.  Kortom, wat mij als persoon, met de vrije keuze, nooit zal lukken, daarin slaagt mijn fondduif voor het volle pond.

Nawoord

Voor heel veel lezers zal het bizar voorkomen, om op dergelijke manier te schrijven en te onderzoeken, zoals ik dat hierboven heb gedaan. Maar wanneer ik zou hebben geschreven, dat ik volgens de wet van de zwaartekracht een vergelijking heb gemaakt tussen mijzelf en de postduif. Dan zou ik van een enkeling te horen krijgen: ‘Dat is onmogelijk…, want een duif weegt gemiddeld een pond (..?!). En een volwassen man persoon, meer dan 70 tot 75 kg.’
Mijn eigen en enige antwoord luidt als volgt:  gooi een pondspak koffie de lucht in en kijk dan of het blijft hangen. Ik weet zeker dat het terug ploft op de aarde. Zou je dan kunnen zeggen dat een duif van ongeveer het zelfde gewicht als een koffiepak los staat van de zwaartekracht? Ik denk het niet want na enkele uren vliegen gaat mijn fondduif – van ca. een pond – een waterplaats zoeken. En die vindt het niet in de lucht maar ergens beneden in de weilanden.
Ik vermoed dat een pak gemalen koffiebonen niet in aanleg het vermogen heeft om op eigen kracht te bewegen, die beweegt alleen op de kracht van degene die ‘m de lucht in werpt. Mijn duiven en die van jou die bewegen van nature. Dat houdt op wanneer ze geen eten en drinken meer tot zich kunnen nemen, maar dat geldt voor mij ook! De clou zit ‘m in de vrijheid van de beweging d.w.z. ik kan zelf bepalen wanneer ik een boterham ga eten. En mijn duif komt pas naar zijn etensbak, wanneer ik ‘m bijvul.  Ik kan de nodige bewegingen vooruit denken en maken en mijn duif niet. Die moet afwachten of het wordt gevoerd.

Tot een volgende keer

Rob van Hove