Overzicht archief, postduiven-nieuws, columns en overige artikels voor en door duivenliefhebbers.

Er staat momenteel een driedelige hokinrichting met duifjes te blinken in de schooltuin van de V.B.S. de Schatkist te Ichtegem in de Koekelarestraat 14, West-Vlaanderen België. En heel wat kinderen beleven er de tijd van hun leven en dat is wat telt! Wat vorig schooljaar eerder als een “folieke” begon, is ondertussen uitgegroeid tot een leuk duivensport-promotie-concept !
 
Werelddierendag

Al verschillende jaren bracht ik op werelddierendag in oktober duifjes mee naar m’n school en troonde ermee naar alle klassen van kleuter en lager. De leerlingen kenden wel onze school- cavia’s, konijnen en kippen. Hun eigen hond of poes, hamster of vis…Maar prestatieduifjes? Da’s andere koek. En elk jaar werd ik beroerd en ontroerd wanneer zoveel handjes de door mij gespreide vleugels van de duifjes telkens opnieuw streelden en verrukte kreetjes uitten…Soms waren de kinderen echt bang voor die wriemelende “beesten”, maar anderen overtuigden hen om het toch even aan te durven het kopje te strelen…of eventjes in de pluimen te wriemelen en…te constateren dat duiven echt niet pikken! Deze werelddierendag met duifjes op school betekende een meerwaarde voor de kinderen. Dit was mijn beperkte bijdrage net zoals andere collega’s met speciale talenten voor toneel, muziek of dans een meerwaarde betekenen bij muzische schoolactiviteiten…Maar ik heb mijn hart aan dieren verpand…
En ik kan dus helemaal niet ontkennen dat ik een duivenliefhebster ben in hart en nieren. Al van kleins af troonde ik mee met vader zaliger op de hokken waaronder de kippen liepen om snel de maïs op te pikken die door de spleten van de kapotte vloer vielen. Was je “vader” kwijt, dan zat die op één of ander duivenhok. Zo ook met mij. Maar dit is niet wat ik de kinderen van de klas wou laten proeven!
Ik beoog andere doelen… Doelen die wat volharding, inzet en regelmaat van alle betrokken partijen vragen. Duiven zijn levende wezens, niet van de makkelijkste, er komt veel geduld bij kijken en niks is er spontaan of vanzelfsprekend. Heel wat anders dus dan een poes die kopkens geeft of een hond die gedwee “zit” doet. Deze ietwat mysterieuze wisselwerking tussen baasje en levend wezen met eigen willetje…Dat was meer mijn ding om in de klasgroep te gooien! In mijn klasje wordt er nogal wat afgebabbeld en gefilosofeerd. Ook de juf moet er dikwijls aan geloven en heel wat vragen gingen altijd richting duifjes, want de juf kon er blijkbaar zo mooi over vertellen. En van het één kwam eigenlijk zomaar het andere….Stil en onverwacht als een geruisloze sneeuwvlok uit de lucht gedwarreld.

Hoe het eigenlijk begon

Zat ik met een kliekje duivenliefhebbers samen (jullie kennen dat wel he!) en gooide ik zomaar in de groep dat het wel keitof zou zijn om naast de huidige schooldiertjes ook een hokje duifjes te hebben... Niet om van de leerlingen duivenmelkertjes te maken, wel om hen extra kansen te geven met deze dieren kennis te maken en er zorg voor te dragen indien gewenst!
En op een kampioenenviering van de Riddersclub van België werd mij zomaar die kans in de schoot geworpen! Zij schonken mijn klasje een schoolhokje. Natuurlijk in dankbaarheid aangenomen en het eerste Ichtorhokje op de vrije basischool te Ichtegem werd een feit! Er volgde een ludieke opening met receptie die mijn leerlingen helemaal hadden voorbereid. En de eerste duifjes (door liefhebbers gratis geschonken), verkenden er de omgeving in februari 2009. Maar wat ik aanvankelijk als “een verzorgen en koesteren van duifjes” zag, groeide uit tot een echt niet verwachte interesseboost! Mijn klasje vond meer en meer de weg naar de pluimenbollen... Ouders en grootouders schoven na de lessen rijtje om ook eens met hun pagadder op het duivenhok te mogen. Relaties tussen beestjes en baasjes werden gevormd. Ik moest dieper graven want als juf diende ik hen wegwijs te maken in de wereld van “het duifjes verzorgen”. Via een zelfgeschreven boekje leerde ik de gastjes stap voor stap het duivenwereldje exploreren. Voeding, benadering, duiventermen, hoe vasthouden, voortplanting, gewoontes, gevaren, verzorgen…zoveel mogelijk aspecten kwamen aan bod. Ze kregen meer en meer hun duifjes geconditioneerd! En het plezier werd steeds groter.

Mediabelangstelling

Plotseling, vanuit het niets, kwam er allerlei (meestal eenzijdige) mediabelangstelling. Kranten, radio, regionale en nationale TV vonden er hun gading. De duivenjuf Suzy was een feit! Kan supertof zijn wanneer de essentie belicht wordt. En inderdaad; duivensport kwam eens positief in beeld, maar dit was niet echt mijn beoogde doel! De nadruk had meer moeten liggen op de belevings- en ervaringswereld van de kinderen in relatie met hun duiven en hoe zij met die extra kansen omsprongen! Maar dit is enkel te begrijpen wanneer je weet dat ze van telkens een halve dag filmen, anderhalve minuut overhouden... Dit even terzijde!

Rijke verwerkingskansen op school en in de klas

Complotten werden onder de kinderen gesmeed en lessen dienden te worden aangepast in functie van de duifjes. Want ik houd van inspraak van de leerlingen in het lesgebeuren. Door die extra, optimale betrokkenheid kon de motivatie niet meer stuk. Schrijfopdrachten? Kon over de duifjes! Rekenen? Het hok opmeten in alle richtingen en noteren in de lengtematentabel…Weegoefeningen met duivengranen werden veel leuker, inhoudsopdrachten met de drinkfontein van de duiven en vitamineflesjes allerlei veel interessanter. Groepswerk en forumopdrachten rond allerlei duivenfacetten werd de max! Situeren van speciale duivengebeurtenissen (functie van de duif in de oorlog ) in de tijd? Fluitje van een cent! Techniek (registratiewijze van de duiven wanneer ze van vlucht komen)... Gemiddelde snelheden, tijdberekeningen, windrichtingen, werken met kompas... Weersinvloeden, toneel, spreekoefeningen, knutsellessen, leesopdrachten, taalverwerkingsopdrachten, Franse les, computerles, interactie met internet! Ik vermoed zelfs dat wij de enige school zijn met op hun website een rechtstreekse link met een duivensite. Erg waardevol zo’n venster op de wereld…En zo zou ik echt nog héél lang kunnen doorgaan. Ik heb al mappen vol verantwoorde klas- en schoolopdrachten. Het hele Ichtorproject kadert in een didactisch verantwoord geheel van lesitems rond duiven, netjes ingecalculeerd in het leerplan van klas en de visie rond waarden van onze school. De gespendeerde tijd bij de duifjes was dus steeds nurttige tijd en steeds in functie van!
En natuurlijk komen niet enkel intellectuele aspecten aan bod, zeker ook het emotionele welbevinden van de leerlingen zelf. Een stokpaardje van mij! Want wie zich emotioneel goed in z’n vel voelt, functioneert beter! En wat ik in dit kader tijdens  het voorbije schooljaar heb meegemaakt, is echt met geen pen te beschrijven!
Heel regelmatig stonden mijn haren recht van emotie want wat die kinderen met die duifjes deden, kan geen enkele duivenliefhebber begrijpen. Ik dacht dat ik iets van duiven kende, maar moet eerlijk bekennen dat ik daar op, rond, naast en voor dat hokje zo’n extreme zaken heb gezien... Dat ik nu zeker weet: Ik ken niks van duiven en de onvoorwaardelijke output van die beestjes tegenover mijn kinderen. Zij mochten naar de duiven graaien, roepen, tieren... ze bleven op de hoofdjes zitten, bleven die kinderen onvoorwaardelijk trouw. En de kinderen? Zij hielden steeds meer en meer van hun duifjes. Bikkelgrote tranen vloeiden er bij verliezen, er werd kak gekuist alsof het poedersuiker was en zij kregen zo’n diep gemeend respect voor de prestaties van de duifjes zelf. Kinderen die eerst bang waren of de kak vies vonden, werden over de streep getrokken en beleefden zoveel plezier op het hok. Er werden blokfluitconcerten op het hok gegeven en elke dag was er wel iemand die een liedje zong voor zijn of haar lieveling... En de geheimen die ze de beestjes vertelden? Die zitten nog altijd in mijn hart gegrift.

Onverwachte, schuchtere stap naar een beetje duivenmelker zijn

Het kwam zelfs zover dat er geopperd werd, mede door ouders en grootouders om aan wedstrijden deel te nemen! En zo werd er weeral een onbekend stapje richting duivensport gezet! De interesse nam alleen maar toe. In de vakanties kwamen kinderen de duifjes uitlaten, voederen en kuisen en vooral veel vertroetelen... Soms teveel! Ik denk dat sommige duiven op sommige momenten echt horendol werden van al die aandacht! Alhoewel...
Duiven dus opleren, duiven laten deelnemen aan wedstrijden tot en met Tours. Nu en dan een klein prijsje. Wel keileuke momenten. Duiven samen met kinderen en ouders inmanden en ouders die met de picknick mee de duifjes kwamen opwachten. Het luchtruim werd veel te lang afgespeurd en wanneer er een duifje arriveerde, zoefde deze rakelings over de hoofden van de ‘opwachters’ want we zaten altijd op een tuinbank precies voor het hok. De eerlijkheid gebied me te zeggen dat de kinderen die “prijzen” eigenlijk niet zo belangrijk vonden, wel het feit dat hun duifje van “zo ver en zonder GPS” terug thuis was. Die vreugde bij baasjes en duifjes was echt wederzijds en zo groot en zo onbevangen.

Analytische terugblik

Diep respect voor de vliegduif was er al en het respect voor de “duivenmelker” groeide door de contacten in het duivenlokaal, de telefoontjes, de gesprekken, de mails…enz. En natuurlijk door ZELF dagelijks met de diertjes om te gaan, de duifjes te verzorgen en te ondervinden dat het allemaal wel zo simpel niet is. Mijn allereerste doelen waren en zijn bereikt: Plezier en liefde beleven met en door de duifjes en meer respect voor die duifjes, de duivensport zelf en ook een stukje uitlaatklep voor hun gevoelens!
Wou en wil ik een nieuwe duivenliefhebbersgeneratie laten ontstaan? Komaan neen zeg! Ik wou en wil enkel kansen aanreiken. Kansen om duifjes te leren kennen, hen te koesteren, geduldig leren zijn, onderlinge afspraken kunnen maken en deze ook naleven... dieren verzorgen die thuis niet gehouden kunnen worden!
Toevallig (maar wel tof! ) zijn twee gezinnen gestart uit die Ichtorklas van 2009. Je zal hopelijk nog veel van hen horen! (Lientjes en Kyda-hokje)
Dit project zou aanvankelijk “overgenomen” worden in 2010 door de nieuwe leerlingen maar dit bleek onmogelijk doordat de leerlingen die ondertussen in klas 5 vertoefden, hun hok terug claimden. Heel de grote vakantie lang werden de resterende duifjes verzorgd en dus in september bleven het hun duifjes!
Dit project wat zij hadden helpen opstarten, kon ik hen echt niet afnemen... Handen af dus! En gelijk hadden ze m’n ex-Ichtorkinderen!

Vooruitblik

Dit had ik “voelen” aankomen en had al een hokje en ren aangevraagd aan de  
K.B.D.B. Het werd toegestaan en nu bestaat onze hokinstallatie op school uit een hokje voor de weduwnaars en een ren voor de duivinnen en tenslotte een nieuw hokje voor mijn klasje! We starten dus van vooraf aan. Wie dit leest moet echt goed beseffen dat de kinderen een duif uit een mus herkennen maar daar stopt het he! Alles, maar dan ook alles moet met mondjesmaat op kousenvoeten aangeleerd worden want er is en blijft één voorwaarde: Het moet plezierig zijn en blijven. Ietwat spannend ook, zo blijft de motivatie. En hoe! Het hok bouwen was alvast opnieuw een schot in de roos. Wat hebben de gastjes genoten en wat waren ze bezorgd om de duifjes die ondertussen op het andere Ichtor-hokje zaten en met zelfs een kleintje zeg!!! “Juf, zal er echt niks gebeuren met de duifjes van vorig jaar?” “Juf, hebben zij het nu ook zo koud?” “Juf, wanneer hebben wij onze duifjes?” Deze laatste vraag heb ik al honderd keren mogen horen en dat is echt nog niks overdreven!
De duifjes komen er straks aan. Het grote werk kan opnieuw beginnen. We starten opnieuw van nul. En “dat mens” zoals ik in bepaalde media werd omschreven, gaat er opnieuw 100% voor. Zelf moet ik er echter heel wat voor opofferen, zoals onder andere het niet meer zien thuiskomen van mijn eigen duiven. Het dagelijks heen-en weer rijden naar de school op vrije dagen en weekends. En vooral heel veel tijd spenderen voor- en na de schooluren op en naast het hok om samen met de kinderen de kneepjes van het duivenvak wat verder onder de knie te krijgen. Maar het is een engagement wat ik ben aangegaan en ik hou niet van halve zaken. Dus blijf ik ervoor gaan, gesteund door zovelen. Ik ben diep geraakt door zoveel sympathie vanuit de duivenwereld zelf. Ik plaats graag een aantal zaken op een rijtje:

• Op de eerste plaats komen ontegensprekelijk alle medewerkers van Pitts en ook de Duivenkrant. Zij boden en bieden me kansen om via een hoekje in de krant en de jeugdhoek op de site het project door velen te laten meebeleven en in de media te houden. Zij waren er vanaf de allereerste start bij en steunden me steeds onvoorwaardelijk! Mijn kinderen mogen steeds op hun artikels reageren en alles wordt netjes ingevoegd. De veiling op hun site werd een nooit verwacht succes! Dankjewel voor jullie vertrouwen en de geboden kansen!
• Mijn school die het project toelaat en juf Suzy een beetje duivenliefhebber-op school laat zijn, zodat de kinderen zich mogen laven aan zoveel duivenplezier!
• De vele duivenvrienden die duifjes schonken en schenken, die bons gaven of bons kochten ten voordele van Ichtor. Of zomaar centjes stortten…
• De sponsors die belangloos dit project steunen. Soms was een vraag zelfs niet eens nodig.
• De duivenpeters die de twee startende duivenliefhebbersgezinnen (Lientjes en Kyda-hokje) zullen begeleiden op hun weg naar de beleving van de duivensport in zijn totaliteit! En misschien blijven ze maar een paar jaartjes in die wondere duivenwereld, dat hebben ze dan toch alvast meegemaakt!  Maar daar is niks mis mee! Want ik heb al meer dan m’n handen vol aan Ichtor-2010!
• De vele duivenvrienden die soms eens spontaan duiven opleerden, me een schouderklopje gaven of gewoon eens informeerden …iedereen is echt altijd welkom hoor!
• De maatschappijen waar ik vorig jaar en dit jaar enkel de verplichte inleg dien te betalen... al de rest is gratis!
• De ouders en grootouders die aan hun kinderen die kansen geven om met de duifjes bezig te zijn buiten de schooluren.
• Pipa die me via mail lieten weten dat bij duivenpropaganda niet aan favoritisme mag gedaan worden...
• Diegenen die ik nu vergeet …(sorry en toch diepe dank!)

Ichtorsteunfonds

Grootse plannen want een Ichtor-steunfonds werd opgericht? Neen, want om het Ichtor-schoolhok blijvend volledig kosteloos te houden, en twee nieuwe duivenliefhebbertjes te voorzien van duiven, spoetnik, elektronisch constateersysteem, dierenarts, voeding, bijproducten, inmandkosten enz. zijn spijtig genoeg centen nodig. Het kan toch niet dat kinderen van tien jaar elk weekend centjes moet vragen aan pa of ma om hun duifjes te laten meedoen aan wedstrijden. Het Ichtor-steunfonds neemt alle kosten op zich zodat men ten volle kan genieten van de duivensport en zich niet om geld dienen te bekommeren. Zo ook op school. Dure liedjes blijven niet duren...
Dit fonds is en blijft volledig transparant (wordt beheerd door 4 liefhebbers) en vloeit momenteel volledig terug naar Ichtor 2010 en de 2 startende duivenliefhebbertjes... Wat de toekomst brengt, zien we dan wel weer!

Wat brengt de toekomst?

Hopelijk wordt het weer zo’n keitof duiven-schooljaar als in 2009. Ik zou al dik tevreden zijn. De verwachtingen bij kinderen en ouders zijn alvast hoog gespannen, aan motivatie ontbreekt het niet! Die wordt zelfs sterker nu ze weten wat de kinderen vorig jaar meegemaakt hebben. Heel wat liefhebbers hebben hun hulp opnieuw al aangeboden…Waarvoor dank. En lukt dit kleine Ichtor-project een paar jaartjes, dan kunnen we onze horizonten misschien verruimen en het bestaande project misschien zelfs uitbreiden. Afwachten maar, niet lopen alvorens te stappen, we zien wel. Valt het tegen, dan worden objectieve conclusies getrokken. Wie weet wat er ons nog allemaal te wachten staat! Want ondertussen huizen er al zo’n 15 jonge duiven op het nieuwe hok en zijn de nieuwe leerlingen laaiend enthousiast om in beurtrol naar de duifjes te gaan en deze te vertroetelen. Ze worden uitgelaten en binnengefloten. Ze “bekvechten” om kak te mogen kuisen want de duifjes moeten toch op een net hok zitten zeg! Ouders komen hun kinderen filmen wanneer zoon of dochterlief met de pluimenbollen bezig is. Kortom het is opnieuw “hot” tot en met! Dit wordt weer genieten voor duif en kind.

Tot slot

En zij die Ichtor niet genegen zijn om welke reden dan ook: Ik begrijp jullie. Maar besef dat het enkel mijn bedoeling was en is om de kinderen plezier te laten beleven samen met hun duifjes, zo bouwen ze respect op voor de duifjes en de wereld erom heen! Niks meer, maar ook niks minder!

Ideeën en suggesties altijd welkom!

Suzy Schollier
050/222 762
Email: suzy.schollier@skynet.be of klas4.schatkist@gmail.com

Geniet alvast van enkele foto’s:

Klas vier voor het Ichtorhok

Annelien en Asha bij de kwekende weduwnaars

Hok links weduwnaars, midden duivinnen, rechts jongen

Alic voor de eerste maal met een jonge duif

Casey en Anne-Sophie eerste maal een duifje vast

Uit het project van vorig jaar starten Annelien en Jonalyn thuis met duifjes

Ook Kylie en Daymon starten met duifjes op hun eigen hokje