Overzicht archief, postduiven-nieuws, columns en overige artikels voor en door duivenliefhebbers.

Hier is het altijd de gewoonte om achterom te komen. Een voordeur hebben we wel maar die wordt eigenlijk alleen maar gebruikt door vreemden. Alleen hier zit dan ook een deurbel. Bij de achterdeur heeft iedereen zo zijn eigen aankondiging en na verloop van tijd hoor je aan de roffel of een ander eigen geluid vooraf al wie door de deur komt.

Ook nu was er een ‘folluuuk’. De deur gaat open en twee man sterk staan in de keuken.
Het is een ‘zware delegatie’ van de duivenvereniging. De voorzitter en penningmeester zijn net als veel vrijwilligers in andere verenigingen bijna full time met hun hobby bezig.
Toevallig waren het ook nog eens de twee personen die mij zo geweldig hebben geholpen aan jonge duiven om op te starten. Als beginner valt het niet mee om van nul af aan alles op de rit te krijgen maar door deze twee fantastische mensen kon ik snel aansluiting vinden in de vereniging. Ze steunden mij ook geweldig met advies en hoewel ik nogal eigenwijs ben nam ik van deze twee mannen graag hun wijze- en ervaren raad aan. En nog steeds kan ik bij ze terecht. Is het niet voor een paar jonge duiven dan wel voor een kopje koffie en een beetje duiven(p)raad.
Nu kwamen ze net van een schilderklus. De kozijnen van het clubgebouw waren aan vervanging toe. De nieuwe kozijnen staan inmiddels in de werkplaats en worden door deze ‘vrijwilligers’ geschilderd. De naam vrijwilligers voor deze mensen is net als bij vele vrijwilligers in andere verenigingen eigenlijk een foute benaming. Het enige wat ze vrijwillig deden was akkoord gaan met hun functie.
Verder brengt hun functie zoveel verplichtingen met zich mee dat je nog nauwelijks kunt spreken van ‘vrijwillig’. 

Ze waren in hun schilderskloffie en net klaar met de klus maar op mijn vraag of ze trek hadden in een kop koffie gingen ze niet in. Ze hadden het te druk want ze moesten nog bij alle leden langs.
Nu moet u niet direct gaan denken dat we in een achtergebleven gebied wonen waar de telefoon nog uitgevonden moet worden en we ook nog niet van internet verkeer of e-mail hebben gehoord, nee, dit had zoveel belang dat ze deze boodschap persoonlijk kwamen brengen.
Dit deed me een beetje denken aan de verhalen die je leest over vroeger tijden wanneer iemand was overleden. Hier gingen dan dames in zwarte gewaden over straat. Ze belden dan al jammerend en klagend bij alle huizen aan om iedereen het droevige nieuws te vertellen.
Ik zette me al een beetje schrap.
Gelukkig viel het mee. Er zou morgen een ingelaste vergadering zijn omdat het bestuur graag de mening van de leden wilde weten omtrent wellicht een nieuwe regio indeling.
Wat is er een ruring in ons duivenland. Geweldig eigenlijk want stilstaan is achteruit gaan wordt er dan gezegd. Steeds moet je achterom kijken of je ook iets fout hebt gedaan en dan proberen hier lering uit te trekken. Jammer is het dan wel, dat sommige mensen vanaf de zijlijn altijd weer kritiek moeten leveren zonder dat daar iets me gedaan ‘kan’ worden.

Ook het NPO is goed op weg om een nieuwe lijn uit te zetten. De leden worden gevraagd hierop te reageren zodat het bestuur wat feedback heeft. Zij kunnen aan de hand van die reacties dan misschien tot een eenduidend standpunt komen richting een vernieuwde organisatie. Wat ik mij nu afvraag: zijn er vanuit de leden nu werkelijk punten naar voren gekomen waarvan het NPO bestuur zegt; “dat wist ik nog niet, daar kan ik wat mee”?
Ik betwijfel het.
Wat ik ermee wil zeggen?
Wanneer we een aantal wijze mannen hebben zitten in een bestuur (en ik denk dat dit het geval is, zeker in de Friese regio), hetzij op regionaal -hetzij op nationaal gebied, geef ze dan het vertrouwen. En geef ze misschien handvaten waar ze mee verder kunnen maar zit niet te klagen en te mokken over hoe slecht het allemaal gaat want daar schiet niemand wat mee op.
Ik heb er vertrouwen in.

Tot de volgende keer
Beginner