Overzicht archief, postduiven-nieuws, columns en overige artikels voor en door duivenliefhebbers.

Dit is het laatste artikeltje in de reeks "Tijdens de Wedvluchten". Ik hoop dat u ze met plezier hebt gelezen, hier en daar bent aangespoord wat meer over onze sport na te denken en u een aantal nuttige wenken heeft gekregen voor de praktische duivensportbeoefening.

Ikzelf vond de serie wel leuk, maar toch iets te vrijblijvend. En juist die vrijblijvendheid heb ik zo vaak aangeschopt. Daarom ga ik met enthousiasme een tweede reeks "Duiven Houden, Ja Natuurlijk" voor u verzorgen. De belofte om eens wat meer bij andere duivenhouders, die hun duiven zo dicht mogelijk bij de natuur houden, te gaan kijken, hoop ik hierbij eindelijk in te lossen. Jammer genoeg ontbreekt me vaak de tijd en soms ook de puf om uitgebreid bij andere melkers op bezoek te gaan. Toch zal ik het moeten gaan doen.

In eerste instantie bij de "natuurmelkers" van het eerste uur. Mensen die al een paar jaar op deze manier hun duiven houden. Mensen die van het begin af de ontwikkeling van deze begeleidingsmethode hebben meegemaakt..... Hoe vergaat het ze nu  ..... Zijn ze nog steeds zo idealistisch ...... Staan ze er nog steeds achter.....

Kritiek

Want het valt niet te ontkennen. Uit verschillende boeken wordt er kritiek geleverd op de "natuurlijke begeleidingsmethode" zoals wij die voorstaan.... Daarna zal ik mijn vleugels wat verder uitstaan en hokken en melkers bezoeken die recentelijk op deze methode zijn overgeschakeld.

Hoe is het ze bevallen, wat viel ze tegen, wat mee, wat hebben ze er zelf aan toegevoegd. Er valt immers nog enorm veel van elkaar te leren in onze sport. Je weet het nooit helemaal. Daarom blijft onze hobby altijd boeien. Er zijn altijd weer nieuwe gezichtspunten en andere wegen. Naast deze "hokbezoeken" zullen we natuurlijk ook zelf een en ander aandragen.

Het vorig jaar hebben we lijnen uitgezet voor de natuurlijke begeleidingsmethode zoals wij die voorstaan. Aan de enorme hoeveelheid reacties die ik daarop kreeg, kon ik merken dat deze methode bij een heleboel melkers aansloeg. Dit jaar willen we die lijnen nog wat zichtbaarder maken, hier en daar aandikken en verder ontwikkelen. Mocht u suggesties, kritiek, waardevolle aanvullingen hebben, dan kunt u ons mailen.

Weer op eigen benen

We zijn gestopt met onze combinatie. Waarschijnlijk had u dat nooit verwacht na de enthousiaste verhalen in het begin van het vliegseizoen. Toch hebben we er een punt achter gezet. Ik heb dit jaar gemerkt hoe zeer de duivensport een hobby is "voor bij de deur" en ook een hobby voor het hele gezin. Ik was constant weg of onderweg. Uren en soms zelfs dagen heb ik bij Henk in de tuin op de duiven staan wachten.

Dat is mij en ook Ria, mijn vrouw, op gaan breken. Het vorig jaar genoten we samen van de duiven. We wachtten ze samen op van de wedvluchten. En duurde een vlucht eens wat langer, dan deed ik een klusje in of rond het huis, schreef vast een artikel, las wat, of deed al iets aan mijn "schoolwerk".

Bij iemand anders in de tuin, ook al is het één van je beste vrienden, kan je eigenlijk niet echt je ei kwijt. Langzaam maar zeker kreeg ik het gevoel dat ik er daarom een punt achter moest zetten. Heel veel mensen hadden me gewaarschuwd. Al die waarschuwingen heb ik in de wind gegooid en daar heb ik, ondanks het feit dat we er nu mee stoppen, geen spijt van. Ik vind dat ik er enorm veel van geleerd heb. En als je het vanuit dat gezichtspunt bekijkt is het afgelopen jaar niet weggegooid en alleen maar erg waardevol geweest.

1. Eigenlijk kan er maar één baas zijn op de hokken.

Dat hebben we dit jaar aan den lijve ondervonden. Als ik in het hok kwam gebeurde er dit en als Henk er in kwam deed hij weer iets anders. Er kwam geen echte lijn te zitten in onze begeleiding, ook al zitten we op precies dezelfde golflengte. Ik kon mijn handen er niet van af- rekken en dat had misschien beter geweest.

Het grootste gedeelte van het hokbestand waren immers duiven van Henk, die gewend waren aan zijn manier van doen. Ik kon me echter niet neerleggen bij een ondergeschikte rol. daar voel ik me veel te veel melker voor.

Twee bazen op één hok gaat niet. En aangezien wij ons niet de luxe kunnen veroorloven van ieder een eigen hok op hetzelfde erf zou dit altijd een groot probleem blijven.

2. Duiven reageren op de baas, veel meer dan ik ooit beseft had.

Het afgelopen seizoen heb ik gemerkt dat duiven enorm reageren op de mensen die op de hokken komen. Als ik in de hokken was, waren ze schrikkerig en schuw. Dat had ik op mijn eigen hok nooit meegemaakt. In het begin dacht ik dat het aan de duiven lag. maar nu denk ik dat ikzelf de grootste oorzaak van dit gedrag vormde. Ik pak duiven sneller, kom dichter bij ze, loop sneller door het hok. Allemaal gedragingen die de duiven niet gewend waren.

Het gevolg was dat de duiven erg slecht binnenkwamen van de wedvluchten en ook na de dagelijkse oefeningen. Vooral de weduwnaars hebben zich het hele seizoen erg vreemd gedragen. Erg schrikkerig in het hok, maar ook in de lucht. Lang vliegen, maar nooit echt hoog en frank en vrij, meestal laag, vlak over de daken scherend, vleugeltopjes tegen elkaar tikkend. Dit gedrag heeft zich tijdens het vliegseizoen niet echt veranderd. Nu is het allemaal wel erg simpel dat allemaal toe te schrijven aan mijn manier van doen in de hokken, maar toch ben ik er van overtuigd, zeker als je alles de revue nog eens laat passeren, dat dit grote invloed heeft gehad.

Opnieuw beginnen

Het zal niet meevallen om helemaal opnieuw te beginnen. Eén van mijn hokken is afgebroken. Dus moet ik me voorlopig behelpen met één hok van 4 meter. Op de oude duivenvluchten zal ik me moeten weren met een stuk of 10 overjarige duiven. Misschien dat ik hier en daar nog een jaarlingetje te pakken kan krijgen dat ik overwen. Het accent komt te liggen op de kweek. Henk kweekt een stelletje jongen voor me, waar ik over een paar jaar misschien enorm veel plezier aan kan beleven.

Copyright: www.superduiven.nl.