Ik heb ooit een duivenfilm mogen zien (samen met een vast groepje Leidse melkers) en daar zag ik dat een professionele verzorger zijn duivinnen vermanend toesprak; op straffe van 1 nacht verbanning van het vaste naar het bijhok. Mijn bek viel open van verbazing, want het leek alsof hij zijn kleine kinderen aan het opvoeden was. Ik dacht eerst nog dat hij een grapje maakte, maar gaandeweg het interview vertelde deze meubelwinkelmedewerker dat hij dit altijd, op deze manier deed; een duif die niet doet wat ik wil op het hok die ontvangt per direct een stevig bordje kritiek!
Hoe zou dit kunnen uitwerken
Als ik als kind kritiek ontving, dan voelde ik me van binnen koken van woede! Ik kon die persoon wel iets aandoen; zó slecht kon ik tegen een standje of ‘t worden uitgefoeterd. Al heel snel had ik door dat je volwassenen moest pleasen (vertroetelen)! Ik schepte acties op mijn kinderbordje die daar niet thuis hoorden. Later als professionele coach ontdekte ik dat met name de oververantwoordelijkheid in mij zorgde voor een teveel aan werkstress. Ik nam moeiteloos de verantwoording op mij die feitelijk niet op mijn werkbordje paste ;-)
Achteraf heb ik er zeer veel van geleerd! Alleen jammer dat dit soort levenslessen bijna altijd gepaard gaan met zoveel pijn en verlies :-(
Nee, ik schaam mij er niets voor om het je te vertellen, want wellicht herken je dit thema, want een te groot bordje: verantwoordelijkheid kan desastreus uitwerken op de menselijke ziel. Zie maar! Denk er is een keertje over na, wanneer je kritiek (terecht of onterecht) over je heen gestort krijgt: hoe moet ik hiermee omgaan? Mijn professionele raadgeving luidt: stop je vinger niet in je oren, maar zoek z.s.m. contact met je binnenste oor en die zal de woorden van kritiek weten te verwijzen naar het rijk der fabelen. Of wanneer je terechte aanwijzingen te horen krijgt, zul je goed moeten nachecken of je wel trouw bent gebleven aan je eigen kenniskern. Kortom, wanneer je binnen de krijtlijnen van je vakmanschap bent gebleven, dan weet je vrijwel zeker of de afzender van de kritiek, wel (enig) recht van spreken heeft. Als kind kun je dit belangrijke onderscheid niet maken, maar als volwassen man of vrouw zou je b.v. kunnen weten of je ‘kip met je handjes’ mag eten of niet! Ik denk dat je via dit vettige voorbeeld, heel goed snapt wat ik bedoel met: terecht of onterecht?
Maar goed, ik dwaal af, zul je misschien denken? Vanuit mijn coachingvak bezien, kan ik toegeven dat ik een uitweg zoek om terug te komen op de hoofdweg van dit artikel. Dus je kritiek is grotendeels terecht!
Een duif heeft ook gevoel!
Je vindt het misschien niet prettig om te lezen, maar een postduif is vrijwel voor 99,9 procent een gevoelswezen en daarom kan ik ervan uitgaan dat een duif ‘voelt’ of zijn verzorger boos of blij is. Je mag er bijna voor de volle honderd procent van overtuigd zijn, dat die duivenverzorger uit de film heel goed wist wat en hoe hij het deed! Hij was bv niet razend boos of stampte niet met zijn klompen op de bodem van zijn hok. Nee, hij was op passende wijze de duivin in kwestie aan het toespreken. Het heeft op mij een enorme indruk gemaakt en de verzorger steeg direct bij mij in achting, want van zijn oorbelletjes e.d. moest hij het niet hebben.
Bas Verkerk
Op grond van de ratio komt dit artikel niet verder dan een honende opmerking van een dierenarts of superkampioen die nog nooit zijn ‘bekkie’ heeft opengedaan naar zijn gevleugelde maatjes. Ik bedoel, die duivenopvoeder uit het mooie stadje Zutphen, die kweekt een band met zijn duiven via de spraak. Een andere melker van dezelfde hoge standaard, zal het niet van de spraak maar van routinehandelingen moeten hebben. Iedereen kent Bas Verkerk van zijn duivenvideo’s en je hoort ‘m zonder komma’s, punten of puntkomma’s de behaalde prijzen per kampioensduif opsommen. Hetzelfde kunststukje herhaalt hij op het gebied van de stambomen; hij lepelt ze zó voor het oog van de camera op.
Ik heb (zonder ‘m persoonlijk ooit te hebben ontmoet) een zwak voor Bassie, want hij heeft iets wat ik in geen velden of wegen in huis heb: goed met kritiek kunnen omgaan! Hij heeft me wel eens per mail toevertrouwd, dat hij aardig gewend is aan de toetssteen der kritiek. En dat vind ik zó ontzettend goed van zo’n jonge knul, die zelfs buren met kettingzagen achter zijn hok weet af te weren, met de gedachte: “Ze doen maar, als ik straks maar 1 t/m 10 zit, vind ik het verder gescheten allemaal.” :-)
Nu, zit hij als buurman van een tandarts in de Hollandse polders met zijn superduiven. Ik hoop dat hij zijn zegekar weer opgang zal krijgen. Niet dat ik er 1 eurocent wijzer van zal worden, maar ik vind het gewoonweg knap hoe een jonge gozer de hele duivenwereld van zijn ziel weet af te houden, want laten we eerlijk zijn; in 2003 (ja, idd die beruchte Chateauroux Teletekstvlucht) waren Bas en Gerard de eerste die een serie-uitslag: 1,2,3,4,5,6,8 en 9 op de TT pagina toverde. De hele duivenwereld sprak er schande over, maar tegenwoordig zijn er talloze die de uitslagen aan elkaar weten te ragen tot een ketting. Bas en Gerard (sorry vader verkerk ;-) zijn al niet langer meer uniek op dit gebied.
Kritiek als motivator?
Het zou ook zo kunnen wezen dat onze bassie de kritieken gebruikt als een soort van ziele hefboom. Nou, dan wordt het tijd dat we hem de hemel in gaan prijzen, want dan is hij zijn belangrijkste motivator kwijt? Ja, ik plaats er maar een vraagteken bij, want ik vermoed dat de Bassies en Adrianen van de duivenpodia, gewoonweg met een duif in hun hart zijn geboren. Ze hebben het talent dat jij en ik nu eenmaal niet aan boord hebben, jammer, maar het nu eenmaal niet anders. Zelfs met dezelfde duiven, gelijke hokken en dito verzorging, kunnen wij gewone duivenmelkers niet in de buurt komen van deze supers.
Leven als een monnik
Ik ken een melker die zichzelf vergelijkt met een monnik; hij zegt dat vlakvoor de start van het duivenseizoen, zijn monnikenkap over zijn voorhoofd glijdt en hij t/m begin oktober voor niemand meer aanspreekbaar of toegankelijk zal zijn. Alles in zijn vrijgezellenleven staat in die periode in het teken van de duivensport! Ik moet er wel bij verklappen dat hij met bijna niks (een heel klein stadstuintje) zich naast Bas op het podium heeft weten te werken. Misschien is deze verborgen kampioen nog wel een maatje groter dan Bas. Nou, weet ik uit eigen ervaring dat deze duivenmonnik niet van tegenspraak houdt; dus geen kritiek veelt.
Zo, ik ben weer terug bij mijn uitgangspunt, want ik weet dat deze duivenmonnik er alles aan doet om een slechte kritiek te voorkomen. Maar het mooie van deze liefhebber vind ik dat hij zijn duiven vereerd; hij geeft ze in het hok altijd voorrang!
Rob van Hove
Nawoord
Of een duif de toetssteen der kritiek van verdragen, zal per duif en per melker verschillen, maar dat een postduif zijn beperkingen kent in het ondergaan van boze of razende kritieken van zijn baas, spreekt zo goed als voor zichzelf. Vind ik. Je hebt allemaal wel eens een doffer in zijn broedhok gesmeten, maar je voelt dan: “ojee, dat had ik niet moeten doen!’ Want, je weet het is een dier en die loopt of vliegt in ons geval zijn instinct of drift achterna. En dan kun je ‘m niet verantwoordelijk stellen voor zijn emotionele (wan)daden. Het armzalige diertje kan nu eenmaal niet overwegen: ‘zal ik wel of niet mijn buurman onheus gaan bejegenen?’ Ik bedoel, de buren van Bas en Gerard hadden ook is een duivenvideo kunnen bekijken en dan hadden ze met eigen ogen kunnen zien, dat deze mensen gewoon verzot zijn op hun duifies. Anderzijds had misschien de familie Verkerk een Open Dag kunnen organiseren voor de buurt en een BBQ ;-) Wellicht was er dan een andere sfeer ontstaan tussen de buren en melkers? Maar, we zullen het nooit te weten komen, want het boek Alphen a/d Rijn is dicht en die van de Reeuwijkse Polders hierbij voor geopend.
Laatste poldernieuws: Vader en zoon Verkerk hebben vriend en vijand weten te verbazen op zaterdag 14/8: ze hebben vanaf hun nieuwe polderhokken een knalstart gemaakt! De concurrentie is dus gewaarschuwd.
|