Overzicht archief, postduiven-nieuws, columns en overige artikels voor en door duivenliefhebbers.

Na Euro 2000 was Nederland in diepe rouw. Voor velen verging de wereld na het missen van zo veel strafschoppen maar later, toen het juk van de schouders was en de stress niet meer tegen de kransslagader koekte keek men er anders tegen aan.

De roodwitblauwe vlaggetjes op de wangen, de oran­je pruiken, klompen en zelfgebreide truien waren vergeten en mensen wandelden weer met hun hond. Even leek het leuk te worden. Dat was na die 6-1 tegen Yoego-Slavië en even dacht ik toen vol weemoed aan het gouden Ajax van weleer.

Arsenal, Benfica, Bayern, Real Madrid werden door de godenzonen geknipt, geschoren en afgedroogd. Mooie tijden waren dat. Nu wordt er gehuild in de ArenA en omge­ving.

“Heb jij  Ajax zien voet­bal­len?” vroeg mijn zoon, een echte Ajax-fan. “Nee, jij wel?” reageerde ik. Hij vond het iets te gevat om leuk te zijn.  

OPGEFOKT

Sport is ook een kwestie van imago. Zeg in het buitenland dat je uit Nederland komt en men begint over Cruyff, van Basten en Ajax. De overheid weet dat en speelt er op in. Tijdens Euro 2000 werden de stoep­hoeren uit de bin­nen­stad verdreven maar de luxe creditcardbordelen bleven open. Rijk moet geen last hebben van arm weet U wel.

Overigens ergerde ik me aan die Tsjechen. Ik vond die ronduit aanstellerig. Altijd maar dat hoge tempo, haast hebben bij een ingooi, nooit eens een balletje ontspannen rondspelen maar steeds razendsnel richting Nederlands doel. Uitslovers waren het, uitermate irritant, het leek wel of ze wilden winnen.

Het werd toch halve finale tegen Italië en iedereen geloofde er in. Afspraken werden geannuleerd, het werk werd collectief neergelegd want het winnen van een halve finale wilde niemand missen.

Een halve dag later lag de natie uitgeteld op de bank, de rest was uit pure frustratie de binnenstad van Amsterdam aan het ver­bouwen. “Zoveel pech en onrecht moest niet kunnen.” Voor de verkopers van al die oranjeattributen was het hele­maal huilen!

“Als” zeiden we.  

ALS

- Als De Boer die eerste penalty nu eens niet had gemist? Dan hadden de Italianen moeten komen en zouden ze er nog meer tegen de oren gehad hebben.
- Als Bergkamp de paal niet teister­de?
- Als Klui­vert die tweede penalty er dan maar inge­schoten had.

“We werden scheel getikt” bekende de bejaarde Maldini die er uitgelopen werd. Maar wat koop je er voor? We vlogen er uit.

Onterecht vonden 15 mil­joen kenners waarvan er sommigen slechts met moeite van weerhou­den konden worden de hand aan zichzelf te slaan.

“Het leven gaat verder” wist mijn buurman maar die heb ik nog nooit op enige vorm van originaliteit kunnen betrap­pen. Maar hij had wel gelijk!

RELATIVEREN

Dezelfde dag dat de wereld onderging voor voetbalminnend Nederland ging het leven niet verder voor 500 mensen uit Indonesië die gezonken waren met hun veerboot. Dàt was de grote tragedie van die dag.

Wij “stierven” voor de buis, in Indonesië stierven ze echt maar er werd amper aandacht aan geschonken. Het “penalty-drama” beheerste alles. “Het leven gaat verder”  zei ik ook tegen een sportgenoot die zo ontredderd was dat hij met duiven wilde stoppen. Hij zou 1, 2 en 3 gewonnen hebben maar hij won niets. Zijn duiven waren niet geregistreerd.

“De zwartste dag van mijn leven” kermde hij. “Nachten niet kunnen slapen.” Enige tijd later was hij het bijna vergeten. Want het leven ging dus verder.

Op 11 september 2001 waren duizenden op het verkeerde moment op de verkeerde plaats. Voor hen ging het leven niet verder. Wat ik bedoel is dat mensen van onbelangrijke dingen soms een halszaak maken.

Zo was er die man die in het voorjaar bij mist de helft van zijn jongen verloor. Maanden werk hartje winter was voor niets geweest. De man kon het amper verwerken. Als hij zijn duiven nu eens vast gehouden had?

Enkele dagen later stierf onverwacht zijn broer en hij was weer op aarde. Iedereen wordt al eens door het noodlot tegen de oren geslagen.

“Count your blessings” zeggen de Engelsen, wat zoiets wil zeggen als “wees blij met wat je hebt en jammer niet om wat je niet hebt”. Bovendien zijn we geneigd eerst te denken aan tegenslagen en gaan achteloos voorbij aan die keren dat men geluk had.

Als men weggespeeld wordt door de wind is het jammeren. Aan die keren dat men goed speelde omdat de wind in het voordeel was denkt men niet.  

“WOUNDED KNEE”

Zo had ik een duif die ik “Wounded Knee” noemde. Je kon aan de knie zien dat die iets meegemaakt had. Wat zeg ik: “Iets?” Hij had zich als jong te pletter gevlo­gen en hoe hij thuis geraakte was onbegrijpelijk: Helemaal opengereten, je zag zijn hart kloppen.

Diverse keren heb ik op het punt gestaan hem uit zijn lijden te verlossen. Dit kòn hij niet overleven. Hij overleefde het wel en... ontwikkelde zich als een uitmuntend vlieger en een van mijn beste kwekers ooit.

Als ik hem nu eens uit zijn lijden had verlost wat des­tijds de meest voor de hand liggende optie was had ik vele eerste prijzen minder gewonnen. En nu we het toch over eerste prijzen hebben, ik heb die gewonnen met een verschil van seconden en dan wil je niet weten hoeveel mazzel je had.

Ik heb die verloren met een verschil van seconden en dan ben je geneigd te denken dat je zo veel pech had. Vandaag een lach en morgen een traan?

Zo is voetbal, zo is duivensport, zo zijn andere sporten en zo is het leven. Koester je betere tijden in dit ondermaanse en vergeet de andere. Want elke dag in je leven is er een minder.

Tegen de man die zo veel jongen verloor zei ik “het zijn maar duiven”. Toen mijn vriend David Lin van zijn laptop en geld werd beroofd was hij er ook van onderste boven maar niet lang. “Het is maar geld” zei die.

Korte tijd later was hij dood. Geveld door een hersenbloeding.

ALS

Inspiratie tot dit artikel kreeg ik een week voor ik deze regels schrijf. Op enkele dagen tijd waren 5 duiven door de roofvogel gepakt. “Allemaal van de beste” maakte ik mezelf wijs.

“Als ik ze nu eens niet losgelaten had” bleef ik mezelf verwijten maar mijn zwart humeur was meteen over toen ik mijn kleinkinderen van anderhalf jaar oud zag; de  handjes zwaaiend, kraaiend van levensvreugde en o zo gezond.

“Als de ellende in je leven zich afspeelt op je duivenhok ben je een gelukkig mens” zeg ik altijd. Je dierbaren afsnauwen of hun dag en die van jezelf laten vergallen door je hobby?

Niet doen.

En zit niet te kniezen van als als als wanneer dingen tegenzitten. Als telt niet. Als de scheids had gezien dat Maradonna destijds de bal met zijn hand in de goal sloeg hadden miljoenen Argentijnen geen feest gevierd en nog meer miljoenen niet gerouwd. Maar dat was “de hand van God”.

Als ik God was schonk ik U allemaal het eeuwige leven met veel geluk en nog meer  eerste prijzen. Maar als simpele Brabantse plattelander kan ik U dat enkel wensen.

En dat doe ik ook.