Overzicht archief, postduiven-nieuws, columns en overige artikels voor en door duivenliefhebbers.

Dat het bestuurlijk gezien in de Nederlandse duivenwereld niet goed gaat is zo langzamerhand bij elke duivenhouder bekend. Veel sport- en hobbyverenigingen hebben het moeilijk en zien het aantal leden dalen. Wil je daar iets tegen doen, dan is het zaak om een goed plan van aanpak te hebben waar iedereen, van hoofdbestuurder tot basislid achter staat.

En dat is duidelijk het probleem van het duivenwereldje. We hebben een NPObestuur waarvan verwacht wordt dat in het algemeen belang van alle Nederlandse leden wordt gewerkt. Daar onder hebben we 12 afdelingen met elk een bestuur dat de regionale belangen moet behartigen. En dan verder de verenigingen die op plaatselijke belangen let.

Nu is het probleem dat het algemeen belang vaak botst met regionale of plaatselijke belangen en dan is het vaak een moeilijke klus om een oplossing te vinden waar iedereen mee kan leven. Dit probleem speelt al vele jaren en is naar mijn mening de kern van de impasse waarin we nu zitten.

In de jaren negentig, tijdens het voorzitterschap van Jip Pankras, Frans Zwols en Ton Geitenbeek, maakte ik deel uit van het NPObestuur en eind 1998 schreef ik als secretaris het Jaarverslag over oktober 1997 – september 1998. Het slotwoord van dit verslag luidde:

“Met bijna 40.000 mensen beoefenen we samen dezelfde hobby: de duivensport. Ik heb wel eens de indruk, dat we te veel energie gebruiken om elkaar duidelijk te maken dat we het niet met elkaar eens zijn. Toch is er meer dat ons bindt dan dat ons scheidt. Uiteindelijk willen we allemaal maar één ding en dat is: plezier beleven aan de omgang met onze duiven. Als we het wat dat betreft met elkaar eens zijn, is de basis gelegd om gezamenlijk alle energie aan te wenden om eensgezind te werken aan een duivensport die gezond de volgende eeuw kan ingaan.”

We zijn nu 13 jaar verder en we moeten constateren dat het met de eensgezindheid droevig gesteld is. Ik zal proberen de oorzaak van de impasse aan te geven want naar mijn mening is er iets fundamenteel fout in onze organisatie.

Een voorbeeld. Het NPO bestuur kwam in 1999 na jarenlange voorbereiding tot de conclusie dat een eigen bondsblad zeer belangrijk zou zijn om alle leden te kunnen overtuigen dat veranderingen en vernieuwingen in de duivensport noodzakelijk zouden zijn om in de toekomst een gezonde sportbeoefening te kunnen behouden. Daarom kwam het bestuur met een voorstel om te komen tot een eigen periodiek, een eigen Bondsblad voor alle 40.000 leden. Meteen bleek hoe belangrijk een eigen blad voor een organisatie is, want de 3 bestaande commerciele duivenbladen zagen de bui hangen (één landelijk blad dat naar alle leden gaat zou betekenen dat de adverteerders nu met één advertentie hetzelfde bereikten (en zelfs meer, omdat niet iedereen op een blad geabonneerd was) als voorheen met 3 advertenties. De redakties plaatsten de motieven van het NPOvoorstel niet en kwamen met emotionele reacties, wat uiteraard hun goed recht was. Het voorstel werd door de kiesmannen van de Afdelingen die het grote belang van het voorstel niet onderkenden weggestemd, waarna het toenmalige bestuur opstapte.

De verstandhouding tussen de duivenbladen en de NPO is altijd zeer matig geweest. De bladen konden altijd publicaties weigeren als ze het met de inhoud oneens waren. Het dieptepunt was dit jaar de manier waarop de Voorzitter en de Directeur van de NPO als bandieten werden afgebeeld en neergezet in het NP-orgaan/de Fondkrant.

Inmiddels zijn van de 3 duivenbladen: Het NP-orgaan, de Fondkrant en Het Spoor der Kampioenen de eerste 2 van het toneel verdwenen en het aantal leden is gedaald van 40.000 naar 23.000.

Ik volg het reilen en zeilen van de Nederlandse postduivensport nog steeds met veel belangstelling en het valt me op dat er veel voorstellen die belangrijk zijn voor de totale sportbeoefening worden weggestemd of afgezwakt. De reden daarvan ligt vaak bij het gehanteerde kiesstelsel. Jaren geleden is besloten dat er gewerkt zou worden met kiesmannen. Per 1000 leden in elke afdeling mag één persoon, de kiesman, tijdens een Algemene ledenvergadering van de NPO stemmen. Het NPO-bestuur mag (moet) met voorstellen komen, maar ze mogen zelf niet meestemmen. Dat houdt dus in dat in feite de macht in de duivensport ligt bij de Afdelingen en dat werkt niet. 23 mensen kunnen bepalen wat er gaat gebeuren.

Een voorbeeld om dit aan te tonen. Op de laatst gehouden Algemene ledenvergadering van de NPO stond het punt ‘Herverkiezing Voorzitter’ op de agenda. De afdelingen houden hun eigen vergadering vóór de datum van de NPOvergadering, (hoewel het ook voorkomt dat de afdelingsvergadering ná de NPOvergadering gehouden wordt). Daar krijgen de kiesmannen van de leden te horen hoe zij dienen te stemmen. Tijdens de NPOvergadering waren 23 kiesmannen aanwezig. Bij agendapunt Herverkiezing Voorzitter eisten enkele kiesmannen een schriftelijke (dus geheime) stemming. Na stemming bleken 10 kiesmannen tegen gestemd te hebben waarmee de stemmen staakten en een tweede ronde noodzakelijk werd. Hierop schorste de voorzitter de vergadering en na intern overleg stelde het bestuur dat op grond van het kennelijk ontbreken van vertrouwen in de voorzitter er dus geen vertrouwen was in het voltallige bestuur, waarna het bestuur zich demissionair verklaarde.

Ik wil niet zeggen dat de kiesmannen vooraf afspraken gemaakt hebben, maar het is een feit dat de leden van de afdeling niet kunnen controleren of hun kiesmannen gestemd hebben zoals op de afdelingsvergadering was beslist.

We zitten nu met de situatie dat er een nieuw bestuur gekozen moet worden, maar, en dat is logisch, is er geen onafhankelijk en bekwaam persoon bereid om zitting te nemen in een bestuur dat niet mee mag beslissen en steeds teruggefloten kan worden door de kiesmannen. In de reglementen van de NPO staat dat een nieuw gekozen NPObestuurslid niet gelijk ook bestuurslid mag zijn van een Afdeling. Dat is een heel verstandig besluit want afdelingsbelangen komen vaak in conflict met algemene belangen en dan is het heel moeilijk om een onafhankelijk besluit te nemen..

Inmiddels heeft een groep Afdelingsbestuursleden zich bereid verklaard zitting te nemen in een nieuw te vormen NPObestuur terwijl zij tevens afdelingsbestuurder willen blijven. Hiervoor moeten de reglementen van de NPO gewijzigd worden en als dit zou gebeuren zou dit een zeer slechte zaak zijn.

En nu de vraag:

HOE KOMEN WE UIT DE IMPASSE?

DE INVLOED VAN DE LEDEN MOET VEEL GROTER WORDEN, en dat kan op een simpele manier:

Nu is de situatie: Samen met het Verenigingsbestuur bepalen de leden de gang van zaken in de Vereniging. Samen met het afdelingsbestuur bepalen de leden de gang van zaken in het afdelingsbestuur.

Daar moet bijkomen: Samen met het NPO bestuur bepalen de leden de gang van zaken in de NPO.

De meeste leden hebben geen belangstelling voor NPO aangelegenheden. De NPO is ver weg en alles wordt toch van bovenaf geregeld waar de leden geen invloed op hebben is de veel gehoorde klacht.
Digitaal worden de leden momenteel via Op (de) Hoogte rechtstreeks op de hoogte gehouden van wat zich bij de NPO afspeelt. Via dit medium kunnen de leden opgeroepen worden om digitaal rechtstreeks bij de NPO hun stem uit te brengen. Verder moet de mogelijkheid onderzocht worden, misschien via intensieve onderhandelingen met het Spoor der Kampioenen, om de velen die niet met de computer werken, een ‘stembiljet’ toe te sturen.

Waar een wil is is een weg!

Ben Werink, Emmeloord.