Overzicht archief, postduiven-nieuws, columns en overige artikels voor en door duivenliefhebbers.

Zo we hebben de eerste nationale vlucht weer gehad, althans wat we nationaal noemen. Sector 2,3 en 4 hadden allen hun eerste overnachtvlucht van dit seizoen, maar van verschillende stations, dus echt nationaal kun je het niet noemen natuurlijk.

Straks met St. Vincent en Barcelona, dat zijn echte nationale vluchten. Iedereen kan mee doen, maar natuurlijk heeft niet iedereen de zelfde kansen. Wanneer ze in Zeeuws Vlaanderen de klokken openen zijn er in Roodeschool nog geen duiven, maar toch het is die extra spanning van gelijk los. Alles volgen op internet, waar vallen ze, wat voor snelheid maken ze, inschatten wanneer ze kunnen vallen bij u thuis, elkaar bellen. Prachtig. Zo mis ik nationaal Orleans jonge duiven ook zo, het was voor ons 630 km, maar ze konden het goed aan in de jaren 80 en 90. En opeens kon het niet meer, afstand te ver voor Noord Nederland, afstand te kort voor Zuid Nederland, jammer jammer.

We zagen op deze eerste grote fondvlucht gelijk de gekende namen in het snuitje van de uitslag, de echt specialisten die hun duiven voor de 900/1000 kilometer vluchten gereed maken waren er ook gelijk. En net als ieder jaar zijn er een paar nieuwe, jonge honden die zich tussen het geweld nestelen. Ook op de grote fond specialisme, op de kleine vluchten komen deze liefhebbers niet mee of zetten hun duiven niet voor het concours, maar op “hun” vluchten staan ze er ook. Ze moeten er dan ook staan anders is het seizoen voor niets geweest. Als je op “jou” overnachtvluchten de plank misslaat, tja, dan is er volgend jaar pas weer een kans.

Ook op deze grote vluchten heb je echte topduiven, sommige zijn al tien of vijftien keer op de overnacht gespeeld met evenzoveel prijzen. Prachtig, iedereen hoop eens op zo’n duif toch? Zelf had ik twee overnachtduiven mee, ze wonnen geen prijs, niet goed genoeg waarschijnlijk. Ik had er in 2009 zestien stuks gehaald, vorig jaar op Bordeaux 4 stuks mee en dat ging prima. Maar nu een maand geleden op een pittige dagfondvlucht twee van de vier verspeeld, de twee laatste der Mohikanen moesten dus mee op Limoges van afgelopen zaterdag. De eerste kwam zondagavond en de tweede op maandagmorgen. Ik speel ze ook niet weer, het is niet mij besteed dat overnacht spel. Ik heb groot respect voor de winnaars van afgelopen week, maar dat lange wachten vind ik niets en dat ze op alle andere vluchten te laat komen vind ik ook verschrikkelijk. Dus laat mij het maar bij alles op èèn dag vluchten houden van 60 tot 700 km.

Selectie

Op de column van vorige week kwam veel respons, allemaal positief gelukkig. De mensen leerden er iets van vertelden ze of dachten in ieder geval over mijn methode na. En dat is toch het mooiste van columns, de schrijver doet zijn verhaal, zijn gedachte en visie en de lezer steekt er wat van op of gelooft er niets van. Alles mag, iedereen zijn eigen mening. Je krijgt als columnist trouwens wel vaak stront over je heen, als de mening van de lezer niet overeen komt met die van de schrijver willen ze graag reageren. In sommige gevallen (toch wel 1 per week) in zeer negatieve soms zelfs agressieve bewoordingen. Ik krijg gelukkig in 90% leuke mailtjes met vragen of opmerkingen. Zo kreeg ik afgelopen week een mailtje vanuit Drachten, het was nog tijdens het wachten op de duiven vanuit Limoges, een berichtje met “waar blijven je overnachtduiven nu? Doodslaan die hap”, kijk dat zijn geen normale berichten natuurlijk, daar is een klein foutje ingeslopen.

Oude heer Tromp

Maandag de 6e juni kreeg ik plots bezoek van de oude heer Tromp uit Steenwijk. Deze 87 jarige oud onderwijzer kwam op visite om zijn twee jonge duiven te halen die ik hem belooft had. Hij ging tegen 14.00 uur op de praatstoel zitten en om 16.00 was hij uitgesproken. Ik heb eens niets hoeven zeggen, de heer Tromp sprak honderduit over de oorlog, onderduiken, de polder, aardrijkskunde (zijn vak), zijn kinderen en zijn eerste duiven bijna 80 jaar geleden. Tegen 16.15 uur ging hij weg, trots als een pauw met zijn twee duifjes, en ik was heerlijk relaxt, ik had namelijk niets hoeven te vertellen. Prachtig toch als je mensen blij kunt maken met een duif. Ik geef geen bonnen meer, maar duiven weggeven doe ik nog steeds wel eens hoor.

Tot volgende week.