Overzicht archief, postduiven-nieuws, columns en overige artikels voor en door duivenliefhebbers.

Ik zal eens met een vrij onbekend graan beginnen aan de 2e editie. Het is een graan dat geen gluten bevat en dus goed nieuws is voor mensen die glutenvrij moeten eten. Het is een heel klein graantje dat wel gezien kan worden als het “manna” uit de woestijn.

Het is Teff wat met name in Ethiopië en Eritrea wordt verbouwd. Het bevat 11% ruw eiwit, 80% geleidelijk opneembare koolhydraten (amylopectines) en 3% vet. Teff bevat veel lysine (aminozuur), meer dan in gerst, gierst, millet en tarwe.

Teff bevat voldoende vezels en het heeft een hoog opneembaar ijzergehalte. Daarnaast bevat het kalium, calcium en meerdere essentiële mineralen. De witte soorten zijn het meest populair en ook het duurst. Dat komt omdat ze moeilijk te telen zijn. De rode variëteit is het minst populair, maar bevat wel het hoogste gehalte aan ijzer. Mensen die het veel eten hebben hoge hemoglobine waardes wat zorgt voor zuurstofrijk bloed. Vooral sportmensen hebben het graantje ontdekt en daardoor wordt het nu steeds populairder. De bruine Teff bevat middelmatige waardes aan ijzer.
 

Teff

Voor diabetes is Teff ook een welkom graan, omdat het zoveel vezels bevat in combinatie met het langzaam opneembare zetmeel. Het hoge percentage vezels zorgen nog eens voor extra trage stijging van de bloedspiegel en een goede darmperistaltiek.

Rode Teff in duivenvoer?

Nadeel is, dat je het niet als graan in een zak duivenvoer kunt mengen. Daarvoor is de korrel te klein. Die is net zo groot als een flinke zandkorrel en wordt dan meteen door de luchtafzuiging meegenomen en weg is het. Zou je het apart later toevoegen, dat zakt het zo door het andere graan en zaad naar de bodem van de zak.

Je zou Teff kunnen “plakken” aan het voer. Helaas is de export vaak een probleem. Door aanhoudende hongersnoden wordt Teff niet of nauwelijks uitgevoerd. De eigen bevolking heeft het dan nodig om broden van te bakken. Uiteraard is dat het belangrijkste doel. Daarom zijn er in Nederland ook al verschillende proefvelden met Teff.

Rijst (Oriza sativa).

Rijst is het belangrijkste voedsel voor een groot deel van de wereldbevolking. Landen die veel rijst verbouwen zijn Thailand, Vietnam, de Verenigde Staten en China. In duivenvoer komen het niet veel tegen. Alleen in sommige mengelingen die bedoeld zijn voor de laatste dagen, vinden we wel wat rijst. Naar mijn mening is rijst een zeer onderschat voer voor postduiven. Toegegeven, duiven moeten er even aan wennen en je moet geen 50% rijst in het voer willen stoppen, het zou in een goede energie mengeling niet mogen ontbreken.

Ik bedoel dan natuurlijk geen paddy rijst of zilvervliesrijst, maar gewone witte rijst. Die gewone witte rijst wordt door de duif opgenomen en na het eten wordt er altijd gedronken. De rijst neemt in de krop een deel van het vocht op en dat geeft een voordeel tijdens de vlucht. Ik krijg vaak de vraag: waarom geen paddy, Omdat deze vezels bevatten en geen vocht opneemt. Vezels moeten worden verteerd en dat kost juist vocht en dat is nou niet wat we willen. Paddy bevat 10% vezels en zilvervliesrijst wel 40% en dat is gewoon erg veel.

Rijst bevat veel vitamine B, wat goed is voor de stofwisseling. Daarnaast werken B vitamines rustgevend. Verder bevat het vitamine E, calcium, selenium, kalium, koper, ijzer, zink en magnesium.
Rijst bevat verder een erg lage GI waarde (Glycemische Index). Daarmee wordt bedoeld dat rijst heel geleidelijk wordt opgenomen in het lichaam en dus geleidelijk en langer de energie afgeeft. Goed voor duursport en slecht voor explosieve sporten. Duivensport is duursport dus...

Wilde rijst

Rondrijst en witte rijst.

Witte rijst en papkokende witte rijst nemen heel gemakkelijk vocht op en dus is dat de beste optie voor onze postduiven. Helaas heeft deze rijst ook een bijkomende slechte eigenschap. Voor de verwerking in de fabriek gaat een duivenvoer mengeling over transportbanden en door buizen. Soms wel 25 tot 50 meter lang. En tijdens dat transport slijt de rijst af. Vlak voor de poetsmachine is het dan een witte stofwolk uit de rijst. Niet alles kan worden afgezogen en dus hebben we het gedeeltelijk in ons voer zitten.

Heet weer en jonge duivenvluchten.

Rondrijst is harder en heeft dat probleem niet, maar is helaas erg duur. Deze soort neemt ook direct vocht op. Daarom is het beter te gebruiken in een duivenvoer mengeling. Ik zal niet verder ingaan op de vele, vele soorten en kleuren die rijst bevat. Dat is niet de zin van dit artikel. Het gaat erom dat rijst (witte rijst) een belangrijke bijdrage kan leveren aan duivenvoer, met name voor de laatste (2) voedingen. Zeker als het heet is en zeker als we denken aan onze jonge duiven op de vlucht.

De volgende keer meer graan.
Willem Mulder