Overzicht archief, postduiven-nieuws, columns en overige artikels voor en door duivenliefhebbers.

Namens Stichting Marathon Noord gingen Gert te Pas en Patrick Sticker op pad naar Loil, om op bezoek te gaan bij Hans Diesvelt en Peter Wanders en niet te vergeten de zoon van Hans, Roy.
Het zijn gedreven mannen die niets aan het toeval overlaten en altijd op zoek zijn naar beter materiaal. We stapten uit de auto en wat hadden we met al het gepraat vergeten; de bloemen die stonden bij mij thuis in de kelder.

Loil ligt net buiten Didam en hoort bij de Liemers. Hans (50) werkt in Duiven bij een bedrijf dat rubber verwerkt en Peter (42) is van beroep timmerman. De combinatie speelt vanaf het erf van Hans, het is zijn ouderlijk huis en hij woont er met zijn gezin. Aan ruimte ontbreekt het hier niet want ze wonen in het buitengebied. Ze hebben er hun eigen prieel voorzien van alle gemakken en dit is ook de plek waar beide mannen hun passie samen delen. De combinatie is een goed koppel, Peter zie je altijd met een glimlach, hij is loyaal en altijd op zoek naar het beste. Hans is iemand met visie die niets opschrijft maar alles onthoud maar vooral ook ziet. Een nadeel aan het zo vrij wonen is wel dat de stootvogels ook alle ruimte hebben en die komen helaas geregeld hun kost halen. Toen ik vroeg wat hun vervelendste ervaring was vertelde Hans over het kwijt worden van een paar toppers door de havik. De mooiste herinnering van Peter zijn de drie teletext vermeldingen door de jaren heen o.a.2e nat. Dax, 5e nat. Bergerac. sector 3.  

Peter Wanders en Hans Diesvelt 

Hans is vanaf kleine jongen besmet geraakt met de duivenbacil door zijn ooms J. van Ree en B. Ampting. Peter moest daarin tegen wachten tot zijn 18e jaar en werd via oom Jan Wanders, medeoprichter van hun club, wegwijs gemaakt in de duivensport. Ze zijn lid van p.v. De Rode Doffer in Didam en hun clubgebouw staat vast onder de mooie molen van H. Derksen, een van onze sponsors.
Als je kijkt naar hun accommodatie bestaat dat uit twee tuinhokken, een mooi hok van 13 meter voor de nestduiven van Hans en een hok van 4 meter voorzien van een flinke ren voor de jonge duiven van Roy. Peter zijn domein is boven op zolder gevestigd en is 5 meter lang en daar zitten de weduwnaars en de kwekers. Samen hebben ze 60 koppels ouden en 100 jongen. Sinds 2008 spelen de mannen in combinatie nadat Peter op zijn ouderlijk huis niet verder de duivensport kon bedrijven. Het samensmelten van hun beide stammen heeft hun geen windeieren gelegd en de stam duiven die ze er samen hebben zitten stammen hoofdzakelijk af van het Aardensoort. Van de volgende liefhebbers zijn hun duiven afkomstig: Henk Wisselink- Halle, hij is helaas overleden en waar Peter goede contacten mee had, neef Marcel Diesvelt, Ad v.Heijst , A.v.d Berg-Didam, De Black-Giant lijn via Spiegelenberg en niet te vergeten het oude soort van Jan v. Ree. Deze laatste liefhebber had het bruine soort waar de mannen met veel samenkweek Didam op de kaart hebben gezet (Marcel Diesvelt, Geert Tiemes en Hans en Peter)  Het kruisen met snelheidsduiven is hier uit den boze. Toch begreep ik dat als we meer ochtendlossing krijgen van 800/900 kilometer er duiven moeten komen die wat meer power in hun lijf hebben. De laatste vlucht Montelimar, een ochtendlossing, is weer zo’n “”driet stuksken”” zegt Hans. 

We gaan terug naar waar we voor gekomen zijn en dat is de winnares van Marseille 2011. Het is de kraswitpen duivin 2009-2070189 ( 2e getekende) die op maandag 18 juli om 7.38 uur werd geklokt met de hand, want dat moet nog steeds als je met de Z.L.U. vluchten mee wilt doen.
In de Fondunie was het de 4e melding en nationaal staat ze op plek 49. Een geweldige prestatie voor een pas tweejarige duivin. Haar afkomst liegt er niet om, Peter die alles heeft vastgelegd verteld dat de vader van de 189 afkomstig is van M. Diesveld van het soort Steenkamp maal P. Guelen en de moeder komt van Henk Wisselink uit de zilverruglijn maal een v.d Wegen duivin. In de hand is het een atletische duivin met een soepele vleugel. Ze zat in het jongenhok samen met 80 jonkies op de grond vlak bij de deur. Ze heeft volgens Hans wel erg veel drang om naar huis te komen. Ze hebben een paar oudere koppels tussen de jongen zitten en wekelijks op de fondvluchten worden ze verrast hoe ze daar afkomen. De 189 zat op eitjes van 13 dagen en ze had ook al een mooie prijs op Orange gehaald. Ze was allereerst goed ingespeeld maar tussen de grote vluchten door krijgen de duiven veel rust.
De duiven die in het weekend thuis blijven worden door de mannen gelapt vanaf Ravenstijn (45 km) om het ritme er in te houden. Ze hadden drie duiven mee en hun 2e duif was ook nog knap op tijd (8.40uur). Voor de Z.L.U vluchten rijden de mannen naar  Lichtenvoorde waar ze de 1e en 3e duif hadden van het inkorfcentrum.
De Marseille duiven moesten een dag overstaan maar werden zondagochtend om 7 uur gelost, de 948 kilometers waren geen peulenschil en onze gevleugelde vrienden moesten wel weer door het Rhonedal. Volgens Hans is Marseille lastiger dan Barcelona, dit alles heeft met de mistral te maken die erg verraderlijk kan zijn. De duiven die hun bestemming in het oosten van Nederland hebben moeten het duistere gat in en blijft het lastig om zich in de top van de Z.L.U te klasseren.
De mannen zijn al vanaf 1994 lid van S.M.N. en de laatste paar jaar doen ze ook mee met de ochtendlossing.     
Het seizoen loopt tot nu toe volgens plan, ook op Cahors (chaos zegt Peter na alle naamsveranderingen ) hebben ze om 14 uur hun eerste duif en hebben er ‘s avonds 14 van 24 in de prijzen. Op zondag ontbraken er nog 3. Bij veel liefhebbers waren er op zondagavond nog veel schappen leeg.
 
Wat er verder ter sprake kwam was dat je geduld moet hebben met fondduiven, “te veel mensen verwachten veel te veel van jaarlingen of late jongen, geduld is een schone zaak”.
De fondduiven gaan ook nooit vaker dan drie maal mee op de grote fond “anders speel je ze kapot” zegt Hans. Ze voeren tijdens het seizoen Garvo prestige/vliegmengeling en verder gewoon standaard voer bij de jongen. De duiven opvoeren met snoepzaad gebeurd de laatste paar dagen, want zegt Hans “vet verbanden ze niet in de mand”. Tot slot kregen we als organisatie een compliment want een tweetal telefoontjes met felicitaties doet elke winnaar goed.
Met de vraag of we als S.M.N nog konden verbeteren kwam de opmerking om in 2012 samen met de N.P.O. goede lossingsafspraken te maken, vooral bij harde zuidwestenwind liefhebbers de kans te geven de juiste duiven daarvoor in te korven.
De bos bloemen heb ik ‘s avonds netjes aan de vrouw des huizes afgeleverd en van haar mocht ik wel vaker aankomen (met bloemen) .

Namens SMN krijgen Hans en Peter de felicitaties van bestuurslid Gert te Pas

Peter en Hans bedankt voor jullie gastvrijheid en ik wens jullie nog veel gezondheid en succes en tot in het najaar als jullie op hoogste trede van het ereschavot staan.
 
Patrick Sticker en Gert te Pas