Overzicht archief, postduiven-nieuws, columns en overige artikels voor en door duivenliefhebbers.

Het is alweer december als ik op deze herfstachtige zondagmorgen mijn verhaaltje zit te tikken. Iedereen in huize Hamstra is nog in dromenland, en dit is dan voor mij ook een mooie gelegenheid om gelijk maar mijn wekelijkse verhaaltje te gaan maken.

Mijn laatste "Kijk op ...."

Op mijn laatste "Kijk op ....." kreeg ik afgelopen maandag, zo net uit me werk toch een telefonische reactie. Ik had een bepaald stuk aangehaald wat ik van de site KomKom had gehaald over een verkoop van duiven. Zelf had ik dit stukje tekst afgesloten met enkele woorden die, en dit achteraf gezien door sommige personen niet echt in dank afgenomen werden. Natuurlijk, eigenlijk kan en mag je schrijven, en zeker ik, wat ik wil hier op mijn eigen site. Maar mensen beschadigen, of dat ze dit als zeer kwetsend opvatten is zeker niet mijn bedoeling, nee, in verre van dat zelfs.

Dat was ook de reden dat ik netjes de eer aan mezelf heb gehouden en een ieder gemaild hebt met de vraag om mijn "Kijk op" overnieuw te plaatsen zodat het bepaalde stuk er tussen uit zou zijn. Vanuit het Zeeuwse kreeg ik hierop ook gelijk weer een tegen reactie die ik U zeker wil laten zien.

Hallo Johan,

Ik vindt het spijtig dat een uitspraak van jou betreffende de duiven alszijnde een gestorven ras geassocieerd word met het overlijden van Mevr. Walpot. Ik vindt het schelden van mensen in de taal der zieken, meer beledigende aard naar nabestaande als jouw uitspraak van gestorven ras.

Trek het je niet te veel aan, je weet, "Hoe zuiverder op de graat, des te meer schieten ze je in je naad !!!"

Groet ...

Ga zo door.

Wat moet je hier nu mee

Inderdaad, wat moet je hier nu mee? Maar goed, heb me voorgenomen om aangaande dit gehele gebeuren geheel de deur te sluiten en te laten zoals het is. Nee, kan nog regels vol aan het papier toe vertrouwen maar doe het niet, het is over en uit !!! Nee, we moeten, en daar ga ik zeker mezelf steeds meer voor proberen in te zetten de sport positief naar buiten gaan dragen. Ja, we hebben elkander allemaal nodig, groot of klein, we moeten het samen doen !!! En ja, dan heb je eigenlijk geen tijd, en ik heb er ook geen zin meer in om over dit gedoe te .....

Dat je niet alles positief hoeft te zien, ok, daar kan ik ook mee leven. Maar gewoon, het omgaan, verzorgen en gewoon het gehele bezig zijn met de duiven mag en moet gewoon als positief naar buiten uitgedragen worden. En zo is het eigenlijk ook toch? 

Als ik hier kijk, na een dag werken, hoop gezeik aan de kop om dan thuis te komen. Eerst een bakkie koffie met de vrouw, inplaats van om maar gelijk het hok in te duiken. Nee, eerst even een bakkie pleur, beetje de dag bespreken en verders wat over koetjes en kalfjes. En dan, ja dan lekker even naar de duifjes. Lichten aan, de hokjes schoonmaken, water bijvullen en dan, ja dan, lekker even op het krukje zitten, emmer met voer erbij en genieten. Echt, een moment dat je lekker als liefhebber even tot rust kan komen.

Gewoon gezellig

En na het voorgaande geschreven te hebben kom ik gelijk even terug op vorige week. Ik omschreef een leuk samenzijn met vrienden in een mail richting hun met veel moeilijk gedoe. Als reactie terug kreeg ik, noem het maar "Gewoon gezellig". En ja, zo is het eigenlijk maar net, voortaan noem ik iets moois, "Gewoon, gezellig".

En weer schreef de gekende A.S., 40 jaar na het stoppen met de duiven over opa Arie Vreugdenhil.

40 jaar, nadat zijn duiven totaal verkocht werden in 1971, in het toen in Rotterdam zeer gekende Hof van Jerigo, is het de gekende schrijver A.S. die nogmaals een stukje over mijn opa schrijft. Natuurlijk, ik ben daar zo trots als een paauw op als zo'n groot iemand als A.S. nu, na zovelen jaren nogmaals in het duivenblad "De Duif" over opa Arie een stukje schrijft.

Vreugdenhil.
Het gebeuren lijkt op wat ik ooit meemaakte bij Arie Vreugdenhil in Rotterdam. Dat was destijds een van de beste fondspelers van Nederland, op vluchten van 1.000 kilometer bijna onklopbaar. Op een keer zei Arie;"ik zal je eens iets leren". Hij stak wat duiven in een korf en vroeg me te volgen naar een pleintje tussen hoge flafgebouwen.

"Ik heb 2 superduivinnen bij en enkele jaarlingen die alles nog moeten bewijzen" zei hij. Hij liet de "Superduivinnen" als eerste los. Ze vlogen bijna recht omhoog en waren al gauw over de flafgebouwen verdwenen. Toen liet hij de anderen los. Die raakten niet tot over de gebouwen en gingen halverwege op een balkon of vensterbank zitten. Als een soort tussenstop."Die moeten er waarschijnlijk uit. Dat is mijn manier van selecteren"  zei Arie.

Ik dacht er lang over na en besloot dat ik ooit grotere onzin had gehoord.

Kijk, als een schrijver als A.S., 40 jaar na zijn stoppen en bijna 30 jaar na zijn dood van opa Arie Vreugdenhil in De Duif van nummer 44 van het jaar 2011 zo nog over hem schrijft, en een man, als A.S. dit allemaal nog steeds bijgebleven is, ja, dat betekend als maar meer dat mijn opa Arie een "echte" grote was. En geloof me, voor mij was, en is hij nog steeds die grote, maar nu, na zoveel jaren geeft A.S. hiermee nogmaals zijn mening over opa Arie !!!

Komende week

Eerst is er morgen in vele huiskamers het feest voor onze goed heiligman. De dag daarop is mijn grootste vriend zoon Tim jarig en wordt hij ook al weer 10 jaar. Inderdaad, 10 jaar en nog een heel leven voor zich. Daarom dan ook dat ik voor aankomende week twee verlofdagen heb genomen. Eerst de verjaardag van zoonlief en de dag daarop, op woensdag krijg ik hoog bezoek voor wat de duiven betreft. Hoog bezoek, hahahahahha, ja, inderdaad er komt een groot kampioen zowel de duiven als het nieuwe hok bekijken. Persoonlijk vindt ik dit soort bezoekjes altijd wel leuk.

Jarenlang ben ik zelf altijd onderweg geweest om voor de krant hokken te bezoeken maar door de jaren heen heb ik zelf ook geregeld grote kampioenen op mijn hokje mogen ontvangen. Mannen als Martin van Zon, Chris en Jaap v.d. Velden, Marcel en All van Beveren, Gerard en Bas Verkerk, Bert Saarloos, Hugo Batenburg, Jan Polder, Piet de Vogel etc. etc. zijn zoal eens een kijkje wezen nemen.

U kent het vast wel, en dit gaat niet over de persoon die komt, maar gewoon, dat lekkere duivenpraatje en bevestigende woorden, of juist, en hier hou ik ook van juist het tegenover gestelde te horen krijgen. Zo zitten er in het rijtje mensen die weinig loslaten maar, en ik blijf dit zeggen, "Een goed verstaander, heeft maar een half woord nodig".

De sport in het algemeen

Was het vorige week de diefstal bij Anne Bruinsma waarover te lezen was, afgelopen week konden we lezen dat er zo een poging tot inbraak was geweest bij Erik Limbourg. Gelukkig voor Erik en zijn maat Geert werden die smeerpijpen gestoord en hebben daardoor het gekende "hazenpad" genomen.

Na het stuk van Anne gelezen te hebben heb ik hem gemaild en hem mijn steun toegezegd. Buiten de mooie woorden heb ik hem gevraagd om de sport niet vaarwel te zeggen. Ik bood hem, bij belangstelling desnoods enkele jongen aan gezien een eventuele nieuwe start. Anne reageerde hierop dat hij het aanbod van mij en vele andere, de mailtjes en telefoontjes zeer hartverwarmend vond maar of hij inderdaad een doorstart zou gaan maken wist hij niet. Nee, begrijpelijk hoor, als je levenswerk in één keer door een stel van die onbenullen te niet kan worden gedaan, nee, dan is de animo een eind te zoeken. 

Terug op eigen hok

In gedachten ben ik al heel ver om mijn "Nieuwe" weg uit te stippelen. Ja, gezien de nieuwe duiven is er eigenlijk een vernieuwde start begonnen. Het zal werken worden aan de "Nieuwe" toekomst van mijn hokje. Eén ding blijft hierin centraal staan, een hopelijk bere sterke "Nieuwe" basis en bovenal, een zeer strenge selectie en dan, ja dan hopen dat de nieuwe weg die ingeslagen is de juiste zal zijn en is.