Overzicht archief, postduiven-nieuws, columns en overige artikels voor en door duivenliefhebbers.

Kerst 2012 zal waarschijnlijk als een van de aller warmste in de meteorologische boekjes worden opgetekend. Sommige hebben nu al aangepikte eieren, weer een ander heeft ergens op een site geschreven, dat hij al zijn eerste jongkies heeft. Bij mij in de vereniging wilde een liefhebber zekerheid over zijn ringen voor op 1 januari etc. En ik zelf zag vanochtend dat het vandaag zal gaan gebeuren: het 1^ste ei zal worden gelegd. Door een bijzonder humeurige jonge dame. Die al dagen tegen dit legmoment zat aan te hikken. En maar knorren als ik haar moed wilde inspreken. Dus heb ik haar maar met rust gelaten. Maar heden deze ochtend was ze een stuk beter geluimd, want het gaat vandaag gebeuren.. En zo zie je maar, een duif met emotie is soms met als een mens. Want als ik pijn ergens voel dan ben ik ook niet zo goed te pruimen. Maar wie wel met pijn?

Ik heb zo rond Kerst dus mijn eerste koppels op eieren zitten. Maar het doet me toch wel iets van binnen. Om op 25 en 26 december mijn eigen wit gebeitste hok van 5 meter binnen te stappen en daar een vredige stemming aan te treffen. Misschien is het hebben van eieren op Kerst wel een mooi teken van vernieuwing, want niemand kan weten wat er over enkele weken uit de eieren komt pikken. Behalve dan dat het een klein donzig en geel duifje zal zijn. Maar of het een doffertje of duivinnetje zal worden, dat kunnen we niet aan de eischaal aflezen. En het allerbelangrijkste kunnen we al helemaal niet waarnemen: de geschiktheid om deel te nemen aan de wedvluchten. Is het een wedstrijdduif of een voedsterduif?

Wat ik wel meen af te kunnen lezen aan een ei is de gezondheid ervan. En ik zie graag dat beide ouders broedvast zijn d.w.z. ik wil niet dat ze hun eieren onbeheerd achterlaten. Dit is voor mij persoonlijk een teken van angst voor mij als hun baas. Ook al zullen ze mij eerder als een flink uit de kluiten gewassen doffer herkennen, dan hun baasje. Maar ik wil niet dat mijn eigen duiven bang voor me hoeven zijn. Kijk, in mijn visie zijn duiven voor de volle 100 procent emotiewezentjes. En het mag in mijn ogen niet zo zijn dat ik hun schoenendoos vol emoties steeds omver schop met mijn schoenmaat 46. En laat ik eerlijk zijn, wie vroeger aan mijn kinderen kwam, die kon ook maar beter een straatje omgaan. Ik was als vader een leeuw, die altijd aan het waken was over zijn 2 meiden. En zo wil ik het ook graag zien bij mijn duiven en hun geeldonzige kroost. Ofwel, een duif die niet goed is voor zijn eigen nakomelingen, zal door mij worden gecorrigeerd. Hoe..? Door mijn afkeurende blikken, door dat ik de duif zachtjes moed inspreek en door zijn broedhok af te schermen met papier of plaatje triplex. Zo communiceer ik met mijn dissidenten. En meestal hebben ze het snel door wat ik van ze wil. En dan doen ze dit ook meestal braafjes. Nee, je hoeft geen Cesar Milan of Gaus te zijn om met dieren een 1 op 1 relatie aan te gaan. Deze 2 hondenfluisteraars volgen hun innerlijke stem; hun gevoel voor honden. En wij melkers kunnen onze innerlijke stem inzetten om een normale band met onze duiven te hebben. Het is allemaal niet zo hocus pocus gedoe. Het is het kennen en waarderen van je eigen innerlijke emoties en die als ware op je duiven afstemmen. Dus praat tegen en met je duiven alsof het je hond of poes in huis is. Ongeveer op dezelfde manier als dat wij vaders en moeders tegen onze baby’s praten en babbelen. Maar dan een beetje minder omfloerst. Iedereen zingt zijn eigen liedjes, moet je maar denken. Het belangrijkste is dat je je eigen emoties goed leert beheersen en die van je duiven steeds beter leert herkennen en beantwoorden. Daar gaat het voor een heel groot gedeelte om in mijn manier van duiven houden.
Rob van Hove, Nieuw Scheemda (december)