Overzicht archief, postduiven-nieuws, columns en overige artikels voor en door duivenliefhebbers.

De vluchten zijn nog maar net begonnen en honderden liefhebbers zijn al weer teleurgesteld in de prestaties van hun hok. Soms veel duiven kwijt, soms er compleet onder door (geen duif in de punten). Ik zag al weer uitslagen om van te huilen, ik clubverband 70 duiven mee en 3 in de prijzen, of mensen met 25 duiven mee en er gewoon onderdoor. Het is toch verschrikkelijk, Deze mensen doen echt iets fout, het kan niet zo zijn onder normale omstandigheden dat je er op een vitesse vlucht onderdoor gaat. Voor mij is dat onmogelijk, op de Vitesse kan namelijk iedere duif nog prijs winnen (wanneer het geen marathon duiven zijn op nest). Bij gewone programma spelers moet toch 10/20% zich in de prijzen kunnen vliegen? Dus die man met 70 mee, toch minmaal 7 tot 14 duiven, en hou ik het nog heel laag aan hoor. Als dat op de 2e Vitesse vlucht al niet gebeurt? Hoe moet dit dan straks wanneer er lang gevlogen moet worden? Die duiven staan bij de Frans/Belgische grens te huilen langs de kant van de weg “mijn baas heeft mij slecht verzorgd” of “ik kan echt niet, ik ben hier niet voor gebouwd”.

Natuurlijk is het niet zo dat alle duiven prijs kunnen winnen, maar een deel moet toch gewoon prijzen winnen. Wij zelf zijn op de hokken in Wilhelminaoord “eendaagse fondspelers” althans proberen dat te zijn, dus de Vitesse is totaal niet meer van belang. Maar toch gaat het super goed, omdat de duiven in orde zijn en super verzorgt worden maar vooral omdat het in de hand allemaal duiven zijn die prijs kunnen winnen op een 500 km vlucht, en daarom dus ook prijs kunnen winnen op een 170 km vlucht. Ik vertel u vaak dat het andersom niet zo is, een duif die op de Vitesse een kopprijs wint kan dat niet altijd op de dagfond, maar een dagfondduif moet op de Vitesse gewoon prijs kunnen winnen. Marathon spelers zijn van een geheel andere orde. Ik schreef trouwens altijd grote fondspelers en of grote fondduiven, maar een liefhebber nam dit letterlijk en dacht dat deze duiven groot van bouw waren en de liefhebbers ook…….

Dus tegenwoordig zeg ik maar Marathon duiven en Marathon spelers. Bij mij in de club zijn de Marathon liefhebbers nog niet helemaal wakker, ze slapen nog half, maar dat kan ook nog. De meesten hadden ze afgelopen zaterdag pas de eerste keer mee, en èèn daarvan ging er met 40 duiven mee gelijk onderdoor. Ja, daar kunnen we van alles van zeggen, maar deze man vind het helemaal niet erg, hij heeft geen snelle duiven vertelde hij, ze zitten nog op jongen, zijn niet in de mand geweest en vorig jaar alleen op de natour gespeeld. Dus dat de eerste duif vijf minuten na de laatste punten duif kwam is niet erg, vertelde hij. Ik zou er geen goed gevoel bij hebben, ook niet als “grote fondspeler”. Duiven moeten op 170 km toch in staat zijn een prijs te winnen, of in ieder geval vijf stuks van de zeventig, en dan vanaf ongeveer de 80e prijs in de club, maar nee, nul, nada.

Nu naar twee weken krijg ik ook al weer veel mailtjes van liefhebbers waar het helemaal niet gaat, als je dan wat vragen stelt komt het er steeds uit: geen voorbereiding, geen kwaliteit, geen verzorging en of ziekte (geen controle bij de dokter gehad). En soms vraag zo’n man of vrouw dan of ik wil helpen. En soms doe ik het ook nog, maar bij deze liefhebbers is het vaak water naar de zee dragen. Wanneer ik hun duiven dan bekijk, zie je het gelijk, vodden in de hand, geen enkele forme, geen sprankeling in de ogen en gewoon slecht. Toch proberen we dan soms dit weer op de rit te krijgen en echt dat kan soms binnen veertien dagen. Maar dan komt het; Je stelt dingen voor, wat te doen. Begin met beter verzorging, trainen, vlag op het dak, hok schoon houden, naar de dokter, wat bijproducten en hup, binnen veertien dagen doen ze weer mee, staan ze weer op papier.

Maar nu komt het, veel van de liefhebbers hebben gewoon niet de mentaliteit om goed te gaan spelen. Ik begin namelijk altijd met een aantal opdrachten, en 8 van de 10 liefhebbers (waar het seizoen zeer slecht van is begonnen), heeft na een week een smoes waarom ze enkele zaken echt niet hebben kunnen doen. Wanneer ik ze vertel dat ze na de vlucht bij het scheiden van de geslachten een geeltablet moeten opsteken en even tegen luis behandelen, begint het al.

De andere dag even contact; En heb je ze een geel tablet opgestoken? Nee, nog niet, ik doe het vanavond, gister wat laat thuis van de club, en toen kwam X-factor op tv, vanmorgen ook ff geen tijd, want de hond moest nog plassen……. Ofwel, ze willen niet. En dan is het voor mij klaar, over en uit. Als ik zeg; Spring, dan moeten ze springen. Doen ze dat niet, even goede vrienden, maar geen advies meer. Ook wij hebben in de club liefhebbers die al 40 jaar duiven hebben, vragen iedereen om hulp, krijgen dat ook, ook van mij, maar nog geen twee weken later is er niets van terecht gekomen. Deze mensen zijn in de postduivensport kansloos geboren en zullen kansloos eindigen. Ze hebben de X-factor niet om te winnen. Andere zijn er natuurlijk ook, de liefhebbers die pas beginnen, het gelijk goed aanpakken en knal hard met de duiven spelen. Ik kan tientallen liefhebbers opnoemen die de X-factor wel hebben, doen wat hun goed vliegende coach hen opdraagt en stunten met de duiven. En er zijn ook liefhebbers die jaar in jaar uit dramatisch slecht spelen, opeens het licht zien, compleet een andere koers pakken en binnen twee jaar tot de winnaars behoren.

Jammer is dan wel eens dat ze het dan “zelf gedaan hebben”, dat ze je totaal vergeten zijn, of die beloofde jonge duif uit dat koppel nooit meer komen brengen. Een mooi voorbeeld is die man uit Lommel, België. Speelde als brandhout, een paar jaar geleden daarheen gereden, alle duiven door de handen gepakt, gekoppeld, geselecteerd, nieuw schema opgesteld, hok laten verbouwen en zie daar binnen twee jaar nationale top met de jaarlingen uit de “samengestelde koppels”, en dan weten ze het zelf, geen contact meer, nee. Ze zijn de grote man, krijgen grote kopers over de vloer en zijn totaal vergeten wie hem daar bracht. En ook dan is het eens maar nooit weer. Maar ook in eigen omgeving is dat hoor. Vrienden die alles kregen, duiven te leen, producten kregen, hulp, etc. En als ze dan een zakje voer moeten kopen, dan komen ze niet bij mij, nee stel je voor dat die Beute een euro verdiend… En die jonge duif uit dat koppel? Ik wacht er al 3 jaar op.
Dus hulp in de duivensport, ik geef het nog steeds hoor, maar ik heb nu sneller door wanneer ik moet stoppen. Je krijgt er een “zintuig” voor. Liefhebbers, duivenmelkers, duiven coachen of profiteurs, na zo’n 30 jaar krijg ik het eindelijk door.

Maar even terug naar de start van deze column, waar ging het ook al weer over? De seizoenstart. U kunt het nog ombuigen hoor, gaat het nu na twee vluchten heel slecht, u kunt het nog ombuigen. Als u echt wilt kan het. Maar dan geen smoesjes hè, als ik zeg spring, dan springt u. En dan nog is het geen garantie, maar slechter dan nu kan het niet toch? Zijn uw duiven niet blank van onder, zitten ze niet strak, raakt u meer dan gemiddeld duiven kwijt? Echt alles is op te lossen, maar begin vandaag, beter nog begin gisteren.

Op eigen hok

Gaat het prima. De jongen zijn geënt tegen PMV en pokken, het zijn er nog 97 stuks. En de oude duiven doen het goed, diverse kopduiven en mooie series, dus ik ben gelukkig. Iedereen veel plezier, dat is het belangrijkste (maar ook gelijk een smoes: “ik houd duiven voor mijn plezier”), ik zou geen plezier hebben hoor wanneer ik er “onderdoor” ga.