Overzicht archief, postduiven-nieuws, columns en overige artikels voor en door duivenliefhebbers.

Op vrijdagmorgen, net voordat ik naar mijn werk ging, met Monique nog even een bakkie koffie doen lees ik haar een berichtje voor wat ik plots onder ogen krijg op Facebook. Ons, in duivenland aller gekende Roan van der Wal blijkt het in Amerika niet goed mee te gaan. Al lezend krijg ik een brok in de keel en lopen er enkele tranen over de wangen. Hoe is het mogelijk, kinderen en kanker !!!

Het weekend.

Als we op zondagmiddag thuiskomen, na een meer dan mooi weekend moet ik eigenlijk nog iets tikken voor mijn wekelijkse blog. Monique vraagt me nog, heb je er wel zin in? Ja, eigenlijk moet ik haar toch eerlijk aangeven, dat ik er gewoon geen zin heb. Voor me gevoel heb ik zoveel dingen in me hoofd dat ik van gekkigheid gewoon niet weet waarover te schrijven, hoe te schrijven of wat te schrijven. Maar eerlijk, ik heb toch wel zo'n mooi weekend achter de rug. Het was voor mij een weekend met een lach, naderhand een brok in de keel en stiekum haal ik een traantje weg.

Het was het weekend dat op zaterdag 7 mei de Duivendag in 't Harde zou plaats vinden. Met een groepje mensen zouden we proberen om bij Henk en Heintje van 't Goor er een mooie duivendag van te gaan maken. Nou, ik kan u aangeven, het was een meer dan mooi evenement en ik hoop nog vele jaren hierbij aanwezig te mogen en kunnen zijn.

Een uitgebreider verslag zal spoedig in TopWings te lezen zijn maar het was gewoon een dag zoals een duivendag moet zijn. In de ochtend een duivenkeuring waar life commentaar bij te horen was. In de middag een lezing van Nanne Wolff met aansluitend een forum met zoal Esther Bultman van Duivendirect, en de meer dan grote kampioenen in de personen van Harm Vredeveld, Bas Verkerk en Roger Wijnands. En onder grote belangstelling deed formuleider Wilco Bultman de vragen stellen aan eerder vernoemde personen. En eerlijk, Wilco, je deed het meer dan perfect !! Tevens was er gelegenheid voor de liefhebbers om hun duifjes op de foto te laten zetten door Martin Kwakernaat en hier werd dan ook gretig gebruik van gemaakt. Tussen al deze bedrijven door kwamen er ook plots mensen van TV Gelderland de nodige beelden maken.

Wee hef d' eeeste priesewun mit dee doem hie.

U zal wal denken, krijgen we nu toch weer? Nou, ik had ook de gedachten van, "wat heb ik nu weer aan me fiets hangen'. Sta ik met iemand te kletsen, als er plots iemand om me schouders tikt en me vraagt, "Wee hef d' eeeste priesewun mit dee doem hie". Stomverbaast zeg ik tegen de man, "wat zeg je nou" als de man zijn vraag nogmaals stelt zeg ik, "Nou, weet je wat, ga maar naar Esther, die kan je best wel verders helpen" geef ik de man aan. En me gesprekspartner en ik kijken elkaar aan en zeggen tegen elkaar, "Weet jij nou wat hij vroeg hahahaha" Het was iemand die gewoon in zijn eigen lekkere platte moederstal mij dus vroeg wie de eerste prijs had gewonnen met de duiven. Echt, ik ken best wel mensen verstaan die plat praten, maar deze goedwillige man van TV Gelderland overviel me een beetje !!!

Verkoop.

Na dit alles kwam er een kleine bonnenverkoop waarvan 1/3 deel voor de organisatie was, 1/3 voor de schenkers en 1/3 voor een goed doel. Mooi was het te weten dat vele schenkers ook hun deel aan het goede doel schonken. Dit goede doel was genaamd, "Milla". Een klein meisje dat het leven moest laten door een ernstige hersentumor. Ja, en als ik dan als grote vent wat foto's staat te maken en dan plots op een foto dat kleine smoeltje ziet met die sprekende oogjes van Milla, ja, geloof me, als vader van twee gezonden kinderen dan breekt je hart. Maar als we dan aan het einde van de dag, een cheque kunnen overhandigen van 1275,- euro, die later op de zondag op 1450, - euro staat, ja, dat voelt goed.

De dag na de verkoop.

Moe, maar meer dan voldaan kom ik op zondagmorgen uit bed ten huize Bultman. Als we met zijn allen een meer dan zalig ontbijt voorgeschoteld krijgen en wat nakletsen gaat Esther haar laptop halen, we gooien de foto's die gemaakt zijn erop begint Esther wat te knutselen en voor we het weten heeft ze een schitterend naslagwerk in elkaar gezet.

Voordat het fotowerk live gaat krijgen we, Wilco, Esther, Monique en ondergetekende plots het bericht dat het kereltje Roan van der Wal ons is ontgaan in het verre Amerika. Ja, ook Roan kon en mocht de strijd niet winnen tegen kanker. Nogmaals, kinderen en kanker, je moet er als ouder toch niet aan denken. En weer, zo groot als ik ben krijg ik een brok in de keel en moet ik gewoon even stil zijn om voor me gevoel niet de tranen de vrijeloop te laten. Zo krijg je bericht dat een grootman op 95- jarige leeftijd ons is ontgaan en net zo gemakkelijk een kereltje van slechts enkele jaartjes oud. Ja, woorden schieten mij dan ook te kort in deze.

Daarom wil ik het hierbij ook maar bij laten voor deze week en vanaf deze kant tot de volgende.

De Kale