Overzicht archief, postduiven-nieuws, columns en overige artikels voor en door duivenliefhebbers.

Ik ben een groot fan van het eenhoksracen, of one loft racing, hoe je het maar wilt noemen. Ik meen te herinneren in de jaren ’80 uitgevonden door de Amerikanen waarna geadopteerd door veel landen. Vooral in landen waar de duivenmelkersdichtheid nogal dun is, grote landen met in verhouding weinig duivenmelkers.

Zij die toch met elkaar de sport willen beleven onder gelijkwaardige omstandigheden en daarbij vaak een grote prijzenpot. Het kan een zeer lucratieve bezigheid zijn als je het goed organiseert, betrouwbare financiën, een prima moderne informatievoorziening en daarmee een grote deelname werft. Daar zijn nog maar weinig in geslaagd, maar goed er zijn ook zat die het voor het plezier organiseren op kleine schaal, lage entreekosten en daarmee gepaard gaande veel lagere prijzenpot. Het is maar net hoe je het wilt beleven. De grootste race, met de grootste bekendheid en een van de grootste prijzenpotten is nog altijd de South African Million Dollar race, met haar finale in januari. Wie daar naam maakt, krijgt aanzien en vraag naar duiven, zo werk de commerce nou eenmaal.

Daarnaast in China een groot OLracing land, de Verenigde Staten, maar voor beide geld het transport er naartoe als grootste drempel. Binnen Europa wordt een behoorlijk aantal georganiseerd in Portugal, Duitsland, Roemenie, Spanje, Polen, Griekenland en de Belgian Masters bij onze zuiderburen. In Nederland hebben we een aantal pogingen, uitvoeringen meegemaakt, de ene succesvoller dan de andere. Na alle negatieve berichtgeving door veel ziekte, grote verliezen, het halve land met aanvliegers met vreemde ringen van over de hele wereld. Niet bedoelt om mensen tegen de schenen te schoppen, maar het besluit om het eenhoksracen in de ban te doen stond en sta ik dan ook pal achter. We hebben de mond vol over vooral met de buitenwacht rekening te houden, dus hou je daar dan ook aan.

Nu krijg ik sinds enige weken uit verschillende hoeken toch signalen dat er belangstelling is om toch weer een eenhoksrace in Nederland te gaan organiseren. Ik vraag mij af, waar gaat de gedachtegang dan mis, wat is er veranderd dan nu, ten opzichte van een aantal jaren terug? Welke garanties kunnen op tafel worden gelegd dat er nu niet vrachten zieke duiven zullen zijn, met als gevolg weer enorme verliezen en de duivensport als zondebok terug in de grote nieuwsbladen. Hoe lang hebben we daarna nog duivensport in Nederland? Het zullen zeker goede bedoelingen zijn en mooi dat het in België schijnbaar wel kan, maar het kan wel eens zo zijn dat de omgevingsfactoren voor een eenhoksrace nogal slecht zijn. Dat heb ik het niet alleen over de verschillen in klimaat tussen de zuid Europese landen en wij hier aan de zee, maar ook een verschil in politiek milieu telt in grote mate mee. Duivensport in België is veel meer geaccepteerd, zij hebben geen Partij van de Dieren, Stichting Lekker Dier en andere evolutiestoppers zoals wij in ons kleine landje in overvloed hebben. Wordt hier een kat tegen de haren in geaaid, mag zo’n dier gelijk gesubsidieerd naar een poezenfluisteraar en haar baasje wordt nog net niet publiek gestenigd en in ieder geval met de dood bedreigd.

Ik weet niet of het opgevallen is, maar de laatste paar jaar schijnt er een nogal groot percentage jonge duiven verward te raken en raken niet meer thuis. Daar hebben we een groot probleem, zowel binnen de sport als naar buiten. Denk je dat het goede promotie is als het weer mis gaat. Hoe wil je een volgend drama voorkomen? Ik zou er nog maar even over nadenken. Denk niet dat je de natuur en de buitenwacht voor de gek kan houden. Noem mij een doemdenker, het zal, maar ik en met mij nog een hele generatie duivenhouders,  willen graag over een aantal jaren ook nog met eigen duiven bij eigen hokken kunnen vliegen, en dat kan wel eens flink lastig worden bij alweer een duivendrama in het nieuws.