Verliezen. De jonkies gingen al verloren bij bosjes. Meerdere liefhebbers zijn daarover nors en boos. Alles en iedereen krijgt de rekening gepresenteerd en toegegeven, er zijn ook externe factoren die hun rol spelen. Toch is het ook goed eens onze hand op ons hoofd leggen en te kijken wie er onder zit. Je kunt nooit alles op voorhand weten, doch constant vrij warme temperaturen en de oosten tot noordoostenwind nomen ze niet voor niets al jaar en dag het kerkhof voor de jonge duiven. Het is al moeilijk en lastig voor oude geroutineerde duiven, laat staan voor het jonge onervaren, nog niet eens ingevlogen grut.
Als je leerde fietsen ben je vast ook eerst wel een paar keer gevallen niet? En als ze je willen leren zwemmen, kieperen ze je ook niet meteen in volle zee. Kalmaan en rustig opbouwen, ook al mis je daardoor een paar vluchten, kan al veel ellende voorkomen.

Klaarrrrr... Start?

Nog alvorens goed en wel de start gegeven is zijn er dus al pakken jongen kansloos. Uren en dagen op "den dool" geweest of gewoon weggebleven zondermeer. Zijn ze dom, lomp of stom? Neen, niet meteen. Voor een gedeelte zijn de weersomstandigheden niet de beste voor jongkies, neem daar een paar onverantwoorde lossingen bij en je hebt “prijs”. Alleen jongen die perfect in orde zijn maken kans de klus te klaren. Het vreemde er aan is dat er nog weinigen nakomen als je het zo hoort. Een enkeling wordt aangemeld.

Rotzooi

Ik schreef al eerder dat we er zelf een rotzooi van aan het maken zijn. De verhoudingen inspanning-rust loopt voor vele dieren mank door het feit dat ze te vaak de mand in gaan en er geen of onvoldoende rekening wordt gehouden met voldoende recuperatie. Zeker al niet na te zware vluchten of vluchten waarvan ze maar moeizaam terugkeren. Middeltjes voor dit en middeltjes voor dat kunnen wel enig soelaas brengen doch heel vaak zijn ze enkel en alleen een pleister op een houten been. De symptomen bestrijden en de oorzaken niet wegnemen leidt tot niets.

Medicatie

Niemand geeft wat of toch uiterst zeldzaam en alleen in allerhoogste nood terwijl er toch kilo’s en liters medicamenten aan de man gebracht worden. Systematisch worden die dingen over het voer of in het drinken gekieperd dat het een lieve lust is. Presteren weet je wel.
In het kleinste kamertje, daar waar iedereen te voet naartoe gaat zag ik al de spreuk “Denk niet bij het laatste vel, wie na mij komt redt het wel”, en daar heeft het dikwijls al veel van weg in de duivensport. Als ze maar vliegen, op welke manier dan ook. Mengelingskes van verschillende soorten medicamenten samen moeten soelaas brengen als de enkelvoudige stoffen het niet meer doen en zo gaat het steeds maar van kwaad naar erger. Die dingen ondermijnen heel erg de natuurlijke weerstand van de duiven en ik weet liefhebbers genoeg, en er zijn er zelfs bij die niet eens slecht spelen, maar die zonder medicatie hun duiven gewoonweg niet meer op de been kunnen houden. Dat is het begin van het einde natuurlijk.

Onnatuurlijk

Houden van duiven, zoals we met licht kweken in de winter, vervolgens de duiven verduisteren om nadien bij te lichten is eigelijk ook al een beetje naast het potje gepist. De te overladen vluchtprogramma’s die mensen dan toch koste wat koste willen spelen omwille van kampioenschappen of bekerkes laten dikwijls het bootje kapseizen. Je kunt dat nog es recht trekken maar heel dikwijls zinkt het toch gewoon hoor.
Winterkweek, voorbereiding seizoen, seizoen zelf tot september, snel door de rui moeten ze dan en maar weer terug aan de vroege kweek... Het kan al es van het goeie te veel zijn.

Montélimar

Van zware vluchten gesproken, Allé komaan nu. Ik weet niet echt of dat nog iets met sport, moderne duivensport te maken heeft. Duiven zijn levende wezens en die hebben zo hun grenzen. Dezelfde dag, van in de ochtend los nota bene, voor 700 km onder of boven amper 100 duiven die de thuishaven bereiken, dat valt bij mij niet meteen meer onder de noemer “normaal”. Je zult maar in Milaan-San-Remo of de Ronde van Vlaanderen, om maar iets te noemen, 200-250 renners aan de start hebben waar er ’s avonds ergens een stuk of tien van de aankomst bereiken en een deel misschien wel nooit meer. Kan niet kunnen!

Akkoord, we kweken geen serreplantjes maar er zijn grenzen. Altijd hoger, altijd sneller, altijd beter? Misschien wel, maar niet ten koste van alles lijkt het mij. Duivenmelkers kijken op die momenten alleen maar naar zichzelf, alleen hun eigen ikje, de centjes en hun eer zijn belangrijk. De duiven... niet meteen neen. Rot kapot spelen voor een bekerke of één of ander kampioenschap? Planning is planning en we zouden de beestjes zelfs door een vuur sturen om die ene ontbrekende prijs toch maar te pakken.

De aantallen duiven op de vluchten dalen spectaculair

Dat is zowel op Nationaal, provinciaal als lokaal niveau het geval. Het ene is het gevolg van het andere natuurlijk. Duiven die steeds maar moeilijker en moeilijker gezond te houden zijn, niet echt verantwoorde lossingen, de zware vluchten enz. Het eist allemaal zijn tol. De taart die alsmaar kleiner aan het worden is terwijl er meer en meer mensen een stukje van zouden willen hebben. Vooral en helemaal niet te onderschatten, het kostenplaatje van alles dat alleen maar hoger en hoger en voor velen te hoog begint te worden. Het speelt allemaal zijn rol.

Alles heeft zijn prijs

En daar het competitie gerichte eigelijk al sinds langere tijd zeer zeker niet meer de hoofdzaak van het gebeuren is voor mij begin ik me meer en meer vragen te stellen of het sop eigelijk nog wel de kool waard is. Als ik iets doe probeer ik het naar eigen best vermogen ook goed te doen en dan gaat daar al vlug heel veel tijd in kruipen. Die tijd op zich is helemaal geen belemmering, ik vertoef graag tussen die pluimenbollen . Het is lekker ontspannend en rustgevend.

Mijn ouders zijn gelukkiglijk nog beiden actieve en gezonde mensen, doch de tijd en meestal ook nog de energie om ze es een bezoekje te brengen ontbreekt me veel vaker dan me wenselijk is. Ik mis dat gewoon en er komt ooit een dag dat ze er niet meer zullen zijn. Zoals altijd echter komt spijt meestal veel te laat...

De jongste dochter van mijn zus, daar ben ik de peter van. Ze groeit op, alles gaat zijn gangetje,  ‘t kind is blij als ze hare peter es ziet en ze es met zijn paard mag komen hossen door de bossen gedurende een paar dagen in de vakanties. Die dingen gaan momenteel allemaal een beetje aan mij voorbij en da ’s eigelijke zonde.

Op familiefeestjes is er steevast maar eentje die ontbreekt of in het allerbeste geval toch maar effe zijne kop laat zien om dan alweer snel weg te moeten. Die duiven weet je wel.

Willen en niet kunnen of kunnen en niet willen

Er zijn atleten met bijzondere kwaliteiten, heel talentvol en de fysieke mogelijkheden om in een welbepaalde sport of discipline daarin hoge toppen te scheren maar wat baat dat allemaal als de wil niet voorhanden is er iets mee te gaan doen, het ontbreekt aan doorzettingsvermogen of het mentaal niet helemaal in orde zit? Daar kom je gewoonweg nergens mee. Het potentieel is dan misschien wel duidelijk zichtbaar aanwezig maar al evenveel al even belangrijke dingen kan je niet of maar heel moeilijk "taxeren".

Hoe is dat nu mogelijk, zo een duif, en ze vliegt begot gene meter prijs... Je herkent het vast wel.

De allrounders, duiven die het met alle weer en wind doen zijn eerder uitzondering dan regel. Toch zijn dat de dieren waarmee we misschien wel de meeste kans op succes hebben. Ne prijs winnen is eigelijk niet goed genoeg, hoewel... Kijk maar es als je de laatste prijs hebt hoeveel duiven er bijvoorbeeld nationaal, per viertal dus, nog achter die van jou komen.
Een goede duif is er eentje die kan winnen of toch minstens in de kop van het resultaat terug te vinden is. Eentje die dat kan onder verschillende omstandigheden, om dan nog maar te zwijgen over dat kunnen op verschillende afstanden, dat is nog een paar heel andere mouwen. De perfecte duif in die zin bestaat gewoon bij mijn weten niet

De wil om thuis te komen, de kracht om ook in moeilijkere omstandigheden door te gaan en nooit op te geven, de weerstand, de natuurlijke vitaliteit enz, het zijn zo van die basisdingen die je best op het kweekhok kan gebruiken.
Er zijn rasechte spurters, er zijn rasechte halve fondmannen en er zijn de marathonvliegers. Als je wil uitblinken op één dezer disciplines zal je je specifiek daarvoor duiven moeten kweken en ze daar ook op selecteren. Doe je dat niet kom je hoogstens ergens hier of daar in de subtop terecht. Tegen de werkelijke specialisten in hun eigen discipline en of dat nu snelheid, halve fond of zware fond is, je zult op één enkele uitzondering na gegarandeerd het onderspit delven.

Tienkampers om het eventjes bij atletiek te houden zijn bijzonder getalenteerde atleten. Ze kunnen zowat alles, doch als ze tegen de rasechte spurters, hoog of ver of polsstokspringers, speerwerpers of kogelstoters enz op moeten nemen komen ze meestal net een stapje te kort.

Uitzonderingen bevestigen de regel natuurlijk. Onze eigen Tia Hellebout springt wel met de besten mee over de lat!

Wie zoekt die zal vinden

Maar je moet vooral eerlijk zijn tegenover jezelf. Als het niet best gaat is dat niet meteen plezant 't is eigen aan het beestje (ikzelf)om dan meteen te gaan zoeken naar een mogelijke oorzaak ervan. De tijd echter dat ik daar wakker van lag is lang voorbij. Het is een spelleke en aan die spellekes is het nu eenmaal eigen dat je kunt winnen of verliezen. Het zijn en blijven vogels in de lucht. Win je, dan sta je daar niet bij stil. Verlies je, tja, dan is dat ook maar zo eigelijk. De wereld staat niet stil en 't leven gaat gewoon door. Volgende keer probeer je beter te doen. Waarom het mis ging is vaak zoeken naar een speld in een hooiberg, maar toch probeer ik die te vinden. De schuld op de ligging of de wind of andere dingen of.... weet ik veel steken is makkelijk maar al te vaak is daarmee helemaal niets opgelost. Erger nog, in negen van de tien gevallen is het beter in eigen boezem te kijken. de kans dat je daar de oorzaak kan vinden is de meest reële en voor de hand liggende.

Onzen "IJzeren"

Een wel heel speciale duif keerde helemaal niet meer terug. Spijtig voorval uiteraard. 't Beesteke moet vast verongelukt zijn. 't Was gene super maar hij miste zelden zijn prijs. Heel alert diertje, iets naar de grote en diepe kant en de naam verraadt het al, ijzersterk aanvoelend, met ogen die dwars door je heen kijken. Steeds bereid een robbertje te vechten, doch, ook steeds op zijn hoede. Speelvogel, eerste klas en een beetje "de pest", zeg maar grote baas op dat hok voor de medebewoners. Met één gebaar of blik van mijnentwege echter had ie wel meteen door wanneer het genoeg geweest was en raar maar waar, dat beestje respecteerde dat. 'k Praatte er ook vaak tegen, iets wat ik eigelijk wel met meerdere duiven doe. 't Klinkt heel gek, maar 't leek wel alsof hij het allemaal heel netjes en keurig begreep.

Misschien komt ie nog, misschien ook niet en ook al is een duif niet zo'n groot dier, toch is 't een enorme leegte op dat hok. Zijn huisje, zijn eigen nestbak, zijn territorium, wat hij met hand en tand verdedigde is voorlopig netjes afgesloten zodat niets of niemand het in kan palmen. Je weet maar nooit......

"Den Bijter" nog zo een rakker die mijn hart stal

Ik weet wel dat in sport eigelijk geen plaats is voor sentiment. Het is presteren of er uit, de plaats ruimen voor anderen en misschien beteren. Ik heb het eigelijk nooit makkelijk duiven te verwijderen maar het moet nu eenmaal. Toch zijn er altijd van die dieren waar je in de loop der tijd een zeg maar heel speciale band mee opbouwt. Het bezig zijn met die duiven geeft ook een heel aparte dimensie aan duivenliefhebber zijn. Het presteren komt bij mij al lang niet meer op de eerste plaats. Genieten van de dieren zelf, het er mee omgaan, ze observeren en vele andere dingen er omheen des te meer. Die geven me steeds meer en meer genoegdoening.

Er zitten nog zo 'n paar rakkers, net op dat hok. Net, nou ja, geheel toevallig is dat niet. Juist door hun "persoonlijkheid", hun zijn, hun doen en laten hebben ze al een paar streepjes voor op anderen. Als die duiven niet "sneuvelen" op de vluchten zijn het dieren die tot het einde hunner dagen hun plaatsje gereserveerd krijgen, ook al presteren ze niet meer, want ook daar komt op een dag een end aan en zelfs al "geven" ze geen kweek. Die dingen maken het voor mij nog allemaal de moeite waard.. 't Zijn geen "objecten" die ik kost wat kost "gebruik" ter eigen eer en glorie, waarna "opgebruikt en weggegooid"

Je hoef je niet persé te "bewijzen", voor niets of niemand en zeker al niet door middel van presteren met de duiven. Doen ze 't goed, des te beter en dan kan ik daar uiteraard intens van genieten en gelukkig over zijn. Is dat niet het geval "tant pis" maar zo gaat dat nu eenmaal. Daar valt mijn wereld al lang niet meer van in. Er hoeven ook helemaal niet een pak euro's achter het ringnummer op het uitslagenblad te staan. Als ik wil gokken speel ik wel op de lotto.
Mijn buurman fietst graag en "verdient" daar ook niets mee. Hij doet het gewoon omdat hij het graag doet en er van kan genieten zijn kilometerkes langs landweggetjes, genietend van de natuur af te malen. En meer moet da echt niet zijn... toch?

Het gaan inkorven, het pintje drinken met de duivenvrienden, het genot van de duiven van zo 'n verre reis thuis te zien komen, de blijdschap van het weerzien met hun wederhelft, fascinerende dingen allemaal en helemaal wars van alle stress en prestatiegericht handelen denken en doen, alsof er niets anders is of zou zijn op deze wereld.

Eddy Noël