Na afloop van het seizoen worden door het bestuur van de Stichting Marathon Noord de eerste drie hokkampioenen van zowel de ochtend als middaglossingen bezocht. Dit wordt ook gedaan bij de winnaars van het Criterium de Azen en de duifkampioenen. Tijdens het bezoek worden de felicitaties overgebracht en dit wordt ondersteund met een boeket bloemen. Zo kwam het dat ook de winnaar van Criterium der Azen op de middaglossingen bezocht werd.

Om winnaar van het Criterium de Azen op de middaglossingen te worden moesten op de vluchten St. Vincent, Montauban en Bordeaux beide eerst getekende duiven in de uitslag bij Stichting Marathon Noord worden gedraaid en tevens het hoogste puntenaantal behaald zijn. Het is al een prestatie op zichzelf een eerste of tweede getekende te constateren maar dan nog op drie vluchten beide duiven en ook nog in de top van de uitslag is een huzarenstukje. Telkens horen we dan “ach, er is geluk bij nodig” alsof zo’n prestatie leveren afhankelijk is van geluk. Dit jaar ben ik al bij verschillende vluchtwinnaars en kampioenen geweest en daarbij vielen mij een paar dingen op.
De één was meer gedreven dan de ander en iedereen had zijn “eigen” systeem maar zonder uitzondering kan ik zeggen dat ik van weinig winnaars kon zeggen dat het winnen geluk was. Iedereen had wel zijn eigen manier van sport beoefenen maar altijd was er sprake van een overtuiging en systeem dat tot succes leidde. De winnaars waren “echte liefhebbers” waarmee ik wil zeggen geen megahokken of enorme aantallen duiven maar liefhebbers die met hun kennis en ervaring in staat waren tot grote prestaties. Daarmee is nog eens onderstreept dat iedereen bij Stichting Marathon Noord kans maakt en dat is maar gelukkig ook want daardoor blijft de competitie aantrekkelijk.

Om de winnaar van het Criterium der Azen op de middaglossingen te bezoeken moesten we afreizen naar Loerbeek, een dorp niet ver van Doetinchem. Ons navigatiesysteem leidde ons feilloos naar de straat waar de winnaar woont en aan het hooggebouwde duivenhok konden we eenvoudig bepalen waar “onze” winnaar Wim de Ruiter woont. Wim is een 71 jarige gepensioneerde slager, een innemende en vrolijke persoonlijkheid. Wim is getrouwd en heeft een zoon, een dochter en twee kleinkinderen bij wie het duivenvirus niet aanwezig is. Wim maakte op 14 jarige leeftijd kennis met duiven doordat hij twee pauwstaarten kreeg. Daarna heeft hij altijd duiven gehad. Begin jaren 80 wilde Wim stoppen en totaal verkopen. Hij zocht een verkoper die alles van de hand kon doen. Er werd geprobeerd hem over te halen niet te stoppen door te zeggen “hou er toch een paar” maar Wim wilde stoppen. De vrouw van Wim heeft het toen met de verkoper op een akkoordje gegooid en gezorgd dat er 17 bleven zitten. De gewoonte van duiven verzorgen zat er zo in dat Wim ondanks de verkoop van de meeste duiven ’s middags gewoon het hok in ging om schoon te maken maar vond een leeg hok. Ook nu bij het klimmen de jaren is zijn vrouw blij dat Wim de duiven nog heeft en zegt daarbij “Ik moet er niet aan denken dat hij de hele dag op de stoel zit”.  Op de vraag naar andere hobby’s antwoord Wim ontkennend maar zijn vrouw antwoord vanuit de keuken “eten is de hobby van opa, althans dat zeggen de kleinkinderen”.
Tot vorig jaar is door Wim het hele programma gespeeld en daarbij werden vele successen behaald. De reeks die werd genoemd was erg lang maar het meest illustratief was het feit dat 38 maal het eerste kampioenschap werd behaald. Als je zoiets hoort weet je dat het geen toeval is dat hier een hoofdprijs van Stichting Marathon Noord werd gewonnen.

Wim heeft een hok van 9 meter, dat in 1983 werd gebouwd. Toen het werd neergezet vond hij het ideaal om een hok zo hoog te hebben maar nu hij ouder is denkt hij daar anders over. Het hok, met de voorkant op het oosten, is verdeeld in 5 afdelingen en heeft behalve bij de weduwnaars metalen roosters op de vloer. In het hok zit “geen poespas” zoals Wim zegt. Er wordt gevlogen op traditioneel weduwschap met 40 doffers en 4 nestkoppels. Daarnaast zijn er nog 10 koppels “vastzitters” ofwel kweekers. Naast een aantal vitessevluchten zijn de oude duiven op één midfond en dagfondvlucht  mee geweest als voorbereiding op de fondvluchten. Dit alles omdat, zoals Wim zegt “de verzorging niet meer kan opbrengen en het zo eenvoudig mogelijk doet”. De 70 jongen die worden gekweekt worden gespeeld tot ongeveer 200km. Dit mede omdat ze niet worden verduisterd. 

De verzorging van de duiven wordt eenvoudig gehouden. “Ik voer de goedkoopste zak voer die ik kan vinden” aldus Wim “behalve als de fond begint dan voer ik Mariman”.  De weduwnaars worden na thuiskomst verduisterd en krijgen twee dagen zuivering.
De medische begeleiding is eenvoudig, tijdens het broeden wordt een geelkuur gegeven en dat wordt tijdens het seizoen elke 5 tot 6 weken herhaald.
Op de vraag “wanneer ben je voor het laatst bij een dierenarts geweest” antwoord Wim “das lang geleden”. Soms wordt de mest onderzocht maar daar is geen plan voor en gebeurt als er aanleiding voor is.
In de winter moeten de duiven, tot teleurstelling van Wim, worden vastgehouden vanwege de overlast die de roofvogels veroorzaken. Veel duiven zijn zo al verloren gegaan. “Een ramp is het “ zegt Wim.
Omdat Wim geen auto heeft wordt hij heel erg geholpen door de families Jansen en Lucassen die hem en de duiven ophalen. Zonder die hulp zou het niet meer mogelijk zijn met duiven te spelen, daarom bedankt Wim ook via deze weg voor de hulp die hij krijgt.

In het onderstaande overzicht is te zien hoe de punten werden verdiend die Wim winnaar maakten van het Criterium de Azen op de middaglossingen.

Op het hok van Wim komen duiven voor van het oude soort van Delbar waar doorheen duiven gekweekt zijn van, van de Wegen via Hans Eijerkamp en van Wanrooy.

“Ik zit graag vroeg en vind dat leuk, maar ik ben niet sacherijnig als ik laat zit” zegt Wim.
Hoe lang Wim al lid is van Stichting Marathon Noord weet hij niet wat hij onderstreept met “Heel lang maar ik weet echt niet hoe lang”. Voor de activiteiten van Stichting Marathon Noord heeft Wim alleen maar lof “ik zit hier ook in het centrum van Stichting Marathon Noord ” zegt hij lachend.

Namens Stichting Marathon Noord bracht Wim van Dorrestein de felicitaties over en reikte de bloemen uit.
Het was bijzonder plezierig bij een oude rot met zoveel ervaring op bezoek te zijn. We wensen Wim samen met zijn vrouw nog vele gelukkige jaren samen in gezondheid en veel plezier met de duiven.

Website: www.marathonnoord.nl.