Het is zaterdagochtend 7 maart 2009. De zon staat, nog wat schraal maar toch al verwarmend, boven het weidse Friese land. De duiven racen om het hok. Duiken tussen de bomen door naar beneden. Scheren rakelings over mijn hoofd. En verdwijnen weer in de verte om minuten later van een hele andere kant capriolen makend terug te komen.
Kortom, een prachtige dag zo dicht tegen het vliegseizoen aan. In het hok liggen nog zo’n 9 koppels op eieren en op pas gekipte jongen. De duivinnen lokken de doffers om hun plaats op de schaal in te nemen. Wisseling van de wacht!

Die laatste gedachte brengt mij terug naar de algemene ledenvergadering van de NPO welke bezig is zich te ontrollen. Wisseling van de wacht?
Ik hoop het. Het is tijd dat de bakens binnen de NPO worden verzet. Het is tijd dat de oude regentenmentaliteit plaats maakt voor nieuw élan. Het is te wensen dat de kiesmannen hun verantwoording nemen en de NPO een andere richting gaan insturen en een andere toekomst geven.
Een toekomst waarin openheid van bestuur en inspraak van de leden het devies gaat worden. En de leidraad bij het handelen van het nieuwe bestuur.

Als ik naar het zuiden kijk zie ik dat de duiven in één rechte lijn, met korte harde vleugelslagen op het hok afstormen. Ze vallen als keistenen en duiken trillend in de broedbakken.
Een havik?
Als ik nogmaals kijk zie ik een donkere onweerswolk snel naderbij komen. De bomen buigen onder de druk van een stormfront. Bliksemflitsen klieven de lucht en een zware hagelbui laat de ruiten rinkelen.

En ik begrijp dat de vernieuwing binnen de NPO weer is mislukt. Dat de kiesmannen opnieuw hebben gefaald. Dat duivenminnend Nederland terugzakt in een poel van gekonkel, vriendjespolitiek en eigen belang.

Zwarte zaterdag.