In mijn vorige praatje had ik het over een nieuwe trend. Ik schreef iets over de traditionele aanpak als voorbereiding op de grote fond en ik had het daarnaast over de nieuwe trend. Daar kwam een reactie op in de termen van: Leg dat nog eens goed uit?

Nu moeten jullie weten, dat Jacob zeker geen schoolmeester is en zich ook geen deskundige noemt. Wel heb ik ervaring en ik mankeer niks aan mijn oren. Ook mijn ogen zijn goed. Op school zeiden ze dat ik een gezond verstand had. Deze combinatie ligt aan de basis van deze toelichting.

De duivensport verandert. Velen zullen dat met me eens zijn. Anderen  klagen over het feit hoe goed het vroeger was en hoe slecht het nu is, maar daar doel ik niet op. We hebben het hier over de voorbereiding op de grote fond. Het voorspel! Jaar en dag was de stelling: “Ze moeten kilometers hebben gemaakt en... rust!”

Het voorspel

Ruwweg zag die voorbereiding er zo uit: om de week inkorven, liefst een paar dagfondvluchten. Ze moeten eerst twee nachten mand gehad hebben, zeiden we dan.
We waren zelfs blij – terwijl de vitesse-spelers de dampen er in hadden - met een vlucht die één dag werd uitgesteld. “Ze leren drinken, dat was onze redenering”.

Over lappen werd bijna niet gesproken, alleen gewaarschuwd. Je moet ze niet gek maken, was daarbij de redenering.

Met die voorbereiding zijn vele duiven de grote fond op gegaan en hebben daarmee uitzonderlijke prestaties geleverd. Jaar en dag. We kennen ze allemaal, die vroege duiven op die buitengewoon zware vluchten, maar toch, tijden veranderen en het gaat steeds maar sneller!

Snellere duiven of een ander voorspel

Snellere duiven? Zeker die zijn er, maar er zijn er ook die met hetzelfde soort nog steeds meekomen. De bewijzen zijn er! Toch gaat het nu aanmerkelijk sneller dan een aantal jaren geleden. Dan ga je denken.
Je gaat luisteren, kijken en nog meer denken en dan zie je zaken die we als vloeken in de kerk bestempelden. Je hoorde van een keivroege duif. Later bleek dat die duif de zaterdag voor Barcelona nog even 250km had gevlogen en meteen die zondag voor Barcelona werd ingekorfd.

Natuurlijk, er zijn uitzonderingen, dachten we en we gingen op de oude voet verder. Maar opnieuw was er zo’n dergelijk verhaal en nog vaker hoorden we van uitzonderlijke verhalen.

Brabant 2000 ging tweemaal per week Quievrain vliegen en wat zagen we: veel van die fondcracks brachten hun fondkleppers naar deze vluchtjes. Zelfs vanuit Noord-Holland reden ze naar Steenbergen.
Wat hoorden we eerst nog (weliswaar heel zachtjes en met tinteling in de slimme oogjes): “Ze moeten gang hebben en je moet ze niet over de kop spelen!”

Zo gingen we in de duivensport, bijna proefondervindelijk, de volgende nieuwe fase in. Vandaag zijn de Quievrain-vluchtjes, Pommeroul vluchten geworden en zijn ze de normaalste zaak. Terneuzen begon in te korven en anderen, zelfs uit Zuid- en Noord-Holland, wisten de Belgische burelen te bereiken. De redenering was: hoe kunnen we ze voor Etampes en Dourdan inkorven voor één nacht mand? Het risico van slecht weer wordt dan tot een minimum beperkt, je scherpt de oriëntatie aan en er is geen conditieverval. Je houdt de gang er in en ze blijven eten.

Dit jaar ging Brabant 2000 zelfs ook al twee keer naar Monlincourt (de ene week Pommeroul de ander week Molincourt).
Ik heb die grote mannen zien glinsteren met hun ogen. Sterker nog, je kon het in de ogen van die liefhebbers lezen. Nu was het voor elkaar. Tot nu toe hadden ze zelf, om ze aan de gang te houden, met het vluchtprogramma gegoocheld, maar nu was er, via de vluchtprogramma’s, de mogelijkheid om ze in te spelen volgens de nieuwe trend.

De nieuwe trend kort samengevat

Jongen duiven zien amper nog in het geboortejaar de korf. Als jaarling worden ze flink aan de tand gevoeld en krijgen ze veel vluchten voor geschoteld. Ook die van 2 nachten mand en als het even kan, één of twee kortere overnachtvluchten. Wel zie je dat de slimste onder ons, zeker de eerste maanden van het seizoen, niks forceren, maar ze pakken wel door in de loop van het seizoen! Na dat jaar zijn het fondduiven geworden en zit de opleiding er op.

Dan gaat het anders. Die fondduiven worden in de maand april alleen met goed weer zelf gelapt. In mei worden ze ingelast op de Pommeroul vluchten (120-220 km) en als de mogelijkheid zich voordoet op vluchten wat verder (ongeveer 300-400 km), maar wel met één nacht mand.

Als het een weekend is, waarin we het weer niet vertrouwen, dan worden ze ingehouden en rijden de mannen –ja zelfs hier en daar de vrouwen- zelf even voor een kort lapvluchtje.
Een enkele keer worden ze ingehouden, maar de gang wordt er ingehouden. De laatste weken  voor bijvoorbeeld Barcelona, misschien wat meer rust, maar er zijn er die door vliegen. Dan wordt er wat vaker zelf gelapt en dat één voor één. Wel op een zo’n afstand dat duiven niet gedemoraliseerd worden. Scherp zetten noemen ze dat. De kneep zit hem er in om hier de juiste balans in te vinden,  want overal waar “te” voorstaat is niet goed. Soms kan het teveel zijn. Maar let op, er zijn er die het al weten, het kan ook... te weinig zijn!

De maatlat

Of ze scherp zitten, gaan we de komende weken zien. We zijn benieuwd, wie ze het scherpst hebben, natuurlijk Voeding en het spelsoort. Weduwschap of Nestspel, daar zitten ook verschillen in. Maar we hadden het hier over het invliegen: het voorspel.

Was het vroeger van: “Ze moeten kilometers gemaakt hebben en rust”. Vandaag is het motto: “Je moet de gang er in hebben en ze niet over de kop spelen”.

Bij de komende uitslagen, zal ik de meetlat er langs leggen en bekijken hoe het “voorspel” was, dan ook wetend of we in een nieuw tijdperk zijn beland. 

Tot een volgende keer.

Jacob Kampermans