Ik wil graag iets opbiechten. Ik overwoog van de zomer enkele keren te stoppen met de duivensport. Ik zal niet in details treden, maar de mensen die mij van dichtbij kennen en tijdens de winterstop hebben meegemaakt, kennen een deel van het verhaal.

Ik wilde stoppen, terwijl ik nog maar net van vereniging was veranderd. En ik moet zeggen, dat mijn nieuwe clubgenoten – zonderdat ze het wisten – mij behouden hebben voor de duivensport. Ik ben ze daar achteraf zeer dankbaar voor. De hartelijkheid die ik mocht ontvangen was enorm; ik werd zelfs van de ene melker naar de ander gesleept. Ik won ook prijzen in overvloed. Niet op de wedvluchten, want deze nieuwe collega-melkers waren net zo òf misschien nog beter dan bij mijn oude club. Nee, ik won de prijzen aan de bar. Elke vrijdagavond organiseerde de ‘barmensen’ een soort loterij met speelkaarten. Het zal wel een naam hebben, maar die weet ik niet. Ik ben niet zo thuis in de loterijwereld.

Opbiechten wil ik en dan heb ik het over mijn omgang met de duiven en melkers. Niet, dat ik ze iets ergs aangedaan heb en hiervoor te biecht moet bij een priester, dat niet. Maar het zit in de buurt, vrees ik. Ik weet niet hoe jij erover denkt, maar ik heb steeds meer last van mijn geweten. Die tikt dan op mijn schouder en zegt dan fijntjes: Uhhh, Rob, wat denk je ervan; is die 1200 km van Barcelona naar huis, niet een beetje ver of overdreven? En zo kan ik nog wel tien tot twintig ‘tikken’ op mijn schouder herinneren. Ik zal er niemand mee vermoeien. Maar, ik vermoed, dat steeds meer melkers op hun schouders getikt worden en dan bedoel ik niet door de dierenbescherming. Nee, die zeker niet, want die zijn geen ‘haar’ op hun hoofd beter, dan wij duivenmelkers. Sterker nog, ik kan een betoog schrijven, waarin de dierenbescherming het schaamrood van op de kaken krijgt. Later, misschien een andere keer.

Wat wil ik nog meer schrijven. O ja, ik weet het weer: duivensportwaarheid. Dit woord bestaat niet, volgens mij, maar dat geeft niet. Vanaf vandaag bestaat het wel. De betekenis kun je misschien wel raden. Ik geef een voorzetje voor ‘open doel’ en dan mag jij ‘m erin koppen. Weet je wat, ik geef drie voorzetten; mag je driekeer scoren.

Hier komen ze: 

1. Is het normaal om jaarlingen zo uit te knijpen, waardoor ze als meerjarigen niet meer met de beste meekunnen: Ja of nee.
2. Is het normaal dat de duivensportmedia en commercie ‘hand in hand’ gaan. Dat ze baat hebben bij wie ‘wel en niet’ uitgebreid wordt bewierookt: ja of nee is de vraag.
3. En is het gewoon, dat wij melkers medicamenten toedienen aan, op het oog gezonde dieren: ja of nee.

Het zijn drie moeilijke vragen met evenveel ‘simpele’ antwoorden: ja of nee! 

Waar of niet waar

Stel, je hebt driekeer ‘nee’ gescoord – zoals ik zelf – waarom ben je dan nog lid van het melkers peloton?

Stel, je hebt tweekeer ‘nee’ gescoord – zoals veel van mijn duivenvrienden, vermoed ik – dan begrijp ik dat je melker blijft.

Stel, je hebt maar een keer ‘nee’ gescoord – en dat zullen er niet veel zijn, vermoed ik – dan begrijp ik dat jij dé kampioen onder ons bent. Want tegenwoordig word je geen kampioen, zonder preventief medicijngebruik, met meer dan 20% overjarigen in je vliegploeg.

Is het ‘waar of niet waar’ wat ik hierboven probeer te verkondigen. Als het niet waar is dan bied ik direct mijn verontschuldigingen aan degene die zich onheus bejegend voelt. Is het wel de waarheid, dan zou ik het prettig vinden, dat je mij een mailtje stuurt en me vertelt, wat je alzo binnen de duivensport houdt. Misschien inspireert het me anders te gaan denken over de duivensport. Want, ik weet niet of ik over drie jaar nog melker ben. Niet, omdat ik geen duiven meer aan huis wil houden, maar omdat jij en al die anderen, die driekeer ‘nee’ hebben gezegd misschien dan inmiddels al gestopt zijn. Wie zal ’t zeggen.

De moraal van dit stukje is dat de waarheid in het ‘midden’ ligt; niemand met een duif in zijn ‘hart en ziel’, die wil zijn ‘sporthelden’ afjakkeren. De mensen die geen gevoel hebben bij hun duiven, ja, die verslijten me als een doorgeslagen idealist. Het zou kunnen, dat ik een idealist ben, maar dan wel een van het praktische soort, want als we niet snel – ieder voor zichzelf – ‘eieren’ kiezen voor ons (poule)geld. Dan mag straks de laatst overgebleven melker aanspraak maken op alle kampioenschappen die er nog over zijn.

Dat is niet zo vreemd door mij te bedenken, want die ene kampioen ben ik, want als iedereen over pak ‘m beet 10 jaar gestopt is ga ik in mijn ‘eentje’ verder. En omdat in je eentje kampioen worden geen kunst is start ik een wervingscampagne met de tekst:

Gezocht melkers m/v
Ik ben op zoek naar mensen,
die voor hun plezier willen
meedoen aan
wedstrijdvliegen met postduiven.

Gevraagd:
Incasseringsvermogen, sportiviteit,
werklust om samen met ons te bouwen
aan een duivensportcentrum.

Geboden o.a.:
Ontspannen hobby, volop wedstrijdspanning en
 prachige prijzen in natura (geen geldprijzen, sorry!).

Aanmelden bij :
Duivensportcentrum i.o.
 “De Gevleugelde Vrienden.”
p/a De Vredeslaan 10,
Klaas aan de Waal.