Vorig voorjaar kwam een jonge duif aanvliegen. Een prachtig mooie bonte kras van hooguit 8 weken.
Ik geef altijd alle aanvliegers op. Heel simpel, je toets het ringnummer in op de NPO site en binnen een paar seconden weet je het telefoonnummer en vaak ook het e mail adres van de eigenaar. Even bellen en klaar!!!!

Waarom ik dan eigenlijk nooit wat gehoord heb van bijna al mijn duiven die ik verspeeld heb, is voor mij een raadsel.

In ieder geval kwam deze duif uit Vlaardingen en de eigenaar, André, vond Friesland toch echt te ver en hij zou het eigendomsbewijs wel opsturen. En zo belande het eigendomsbewijs in mijn brievenbus met daarbij een keurig briefje waarop vermeld stond waar de ouders van deze duif vandaan kwamen met de daarbij behorende prestatielijst.

Heel indrukwekkend en natuurlijk geweldig. De duif heb ik vervolgens gewoon gespeeld en de prestaties waren buitengewoon. Of het nu een doffer of duivin was, ik had geen idee. Zijdezacht, en een rug van ijzer en waaronder de stuit aanvoelde alsof je een oude doffer vast hield. Een paar ogen die alles waarnamen wat in het hok gebeurde en wanneer hij op het dak zat en ik mij buiten vertoonde, hij met veel machtsvertoon nog een paar rondjes om mij heen vloog. Trouwens ook wanneer hij thuis kwam van een vitesse vluchtje. Dit moest eigenlijk wel een doffer zijn. Maar nadat ik december 2008 de duiven ging koppelen en ik mijn Vlaardinger duif bij een duivin zette, gebeurde niets. Toen heb ik maar eens wat duivenkenners ingeschakeld maar er was geen eenduidend oordeel of dit nu een doffer of duivin was. Terwijl alle duiven al op eieren zaten was de Vlaardinger nergens voor te porren totdat eindelijk deze viel voor een... doffer. Het bleek dus toch een duivin te zijn. Prachtige jongen heeft ze gekregen en ze heeft afgelopen seizoen mooie resultaten gevlogen met o.a. een 1e uit Wavre met 1690 duiven.

Daarvoor had ik al regelmatig contact met Andre en ik vroeg of ik ook een paar jongen van hem mocht hebben uit dezelfde lijn met als gevolg dat ik ergens in mei in de auto naar Vlaardingen zat.
Ruim 200 kilometer in de auto maar het was me alles waard. Hij hoefde er alleen maar een zak voer voor, zei hij. Onder het genot van een lekker kop koffie met een stuk Friese oranjekoek, wat ik toch maar had meegenomen omdat ik vond dat een zak voer wel een beetje karig was, hadden we het over duiven, de jacht en vissen, en voor ik het wist moest ik weg om te zorgen dat ik niet in de file kwam te zitten.

Ik ging weer terug naar Friesland met twee prachtige duifjes. Later vielen er wel twee rekeningen voor een snelheidsovertreding op de deurmat maar enfin.
De twee duifjes groeiden prima op en werden na verloop van tijd langzaam opgeleerd en voorbereid op de natoer vluchten.
Echter voordat de natoer vluchten begonnen raakte ik al één kwijt aan Joost mag weten wie of wat want deze was ineens verloren van het hok. Of dit een roofvogel is geweest, ik zou het niet weten. Gelukkig had ik er nog een.
Nog geen week later was de eerste natoer vlucht en ik had goede hoop dat de laatst overgebleven duif van André hier goed door zou komen want hij zag er prachtig uit, weliswaar tegen de rui aan maar de weersberichten waren mooi.
U raad het al. Hij kwam dus niet terug.

Ik vind eigenlijk dat een postduif hoort te vliegen maar had ik deze duiven misschien toch op moeten sluiten in een hokje om zo te zorgen dat ik ze niet kwijt zou raken?
Heel spijtig natuurlijk en ik durfde André eigenlijk amper te bellen totdat ik de dag erop een telefoontje kreeg van een meneer ergens uit Zuid Holland. Laat daar nu net dit late jong zijn, nog geen twintig kilometer van Vlaardingen af. Aangezien André me tussendoor had laten weten dat de vader van deze duiven nu eigenlijk niet meer bevruchte, dit waren waarschijnlijk zijn laatste jongen, heb ik Andre gevraagd dit duifje op te halen en het eigendomsbewijs zou ik opsturen.
Gelukkig heb ik nog steeds mijn bonte duivin uit Vlaardingen. Dat er een kop op zit blijkt wel nu ik weer geprobeerd heb haar om te koppelen met mijn beste doffer, vergeet het maar. Drie volle weken met zijn tweeën afgezonderd maar een romantisch avontuur…., niets daarvan.
Je moet ook nog op passen dat je haar niet met een doffertje in een klein hokje zet want vorig jaar heeft ze een doffer letterlijk dood gemaakt.

Ik heb haar nu maar haar vrije gang laten gaan in de hoop dat ze een lieve doffer uit zoekt en zorg draagt voor een goed stel nakomelingen. Wie weet……
In ieder geval wil ik André nogmaals heel hartelijk bedanken en daarbij dus de aantekening dat het niet altijd je slechtste duiven zijn die je kwijt raakt.