Wat is er lastiger dan afscheid nemen? Ik heb er zelf altijd al de grootste moeite bij ondervonden d.w.z. mijn hart was altijd bereid om ‘oude’ gewoonten in zich op te nemen en niet los te laten. Mijn hart is een soort pakhuis voor relaties, vrienden en ervaringen waar ik geen afscheid van kan nemen. Na meer dan negenenveertig jaar ‘stapelen’ bleek mijn hartenpakhuis nokkie vol te zitten met gedachtes, mensen en treurnis. Zo vol zelfs dat het op een keer uit zijn deurhengsels is gedonderd. Ja, dit is mogelijk, wist je dat niet?

Opschoningkuur

Sommige mensen die ongeveer hetzelfde meemaken als ik, die weten dat je regelmatig je hart moet opschonen, die weten, dat je met pijn in je hart afscheid moet kunnen nemen van bepaalde zaken in het leven. Zoiets is niet te leren, zonder het regelmatig te doen. Ik neem mezelf dan ook voor om ieder jaar, in de maanden januari en februari, mijn hart een opschoningkuur te geven. Dat is net zo gezond als met de regelmaat van de klok je hart luchten. Niet, om je narigheid voor de deur van een ander te gooien, nee, dat lijkt me niet goed.

Duivenzaken

Een goeie manier van je hart doorluchten is mijn inziens het schrijven van columns voor bijvoorbeeld deze site over duivenzaken. Dit heb ik een geruime tijd met veel inzet en verve gedaan en al schreef ik grotendeels voor mijn eigen parochie, toch hoop ik dat veel mensen er iets aan hebben gehad. Ik zelf ben er een stuk beter van geworden. Nee, niet financieel, het was liefdewerk zonder papier. Maar desalniettemin heb ik het gedaan. En je weet nu voor een deel waarom.

Andermans zaken

Ik ga stoppen met de duiven en sport, maar ik kreeg vandaag nog een leuke enthousiaste mail van een vrouw uit België. En die vertelde, hoe blij ze was met een schrijfsel van mijn hand en dat het haar veel had gebracht en zo. Op zo’n moment dan twijfel ik een moment en dan doet mijn hart zeer veel pijn. Je begrijpt me wel denk ik. Blijkbaar, zit mijn hart nog vol met oude zaken... andermans zaken!

Pakhuis legen

Dus zit er niks anders op dan de komende tijd doorgaan met legen van hart en nieren (in mijn geval). Het hok blijft staan tot aan de begin van de zomer en de duiven mogen eerder een ander onderkomen vinden. Ik zal ze binnenkort het goede bericht gaan brengen, want ik hoop op een goed tehuis voor deze jonge en meerjarige fondduiven. Misschien, ergens in België, want onze zuiderburen zijn dol op het Hollandse fondras.  Een mailtje is genoeg voor meer info over de 12 fonters.
Tja…
En dan voor mij het moeilijkste moment, die van afscheid nemen van u, jou en jullie. Bij deze dus!

Met vriendelijke groet,
Rob van Hove

Nawoord
Was dit het dan..? Vermoed van wel, ik heb geen zin in sentimenteel gezeur over hoe mooi de duivensport eigenlijk wel is en zo. Hoeveel, plezier ik heb beleefd aan mijn Belgische en Nederlandse duivenvrienden. Ik denk maar zo: échte vrienden, die raak je niet kwijt. Dus, als jij en ik vrienden zijn dan komen we elkaar heus wel weer ergens tegen. Wedden?

Uitzondering. Ik wil nog even mijn oud clubgenoten bedanken voor hun geduld met mij: Gijs, Theo, Emiel en Aad: Bedankt! Gijs: Voor al je mailtjes en adviezen. Theo: voor al je gastvrijheid en bedoelingen. Emiel: bedankt voor je 2 bewezen fondcracks. Aad: bedankt voor je zomerjongen 2009.
Niemand vergeten? Jawel! Maar, zoals ik zei: vrienden, die raak je niet kwijt. Toch!?