Waarom lees je wel dat olifanten, apen en dolfijnen dezelfde emoties laten zien zoals wij mensen die hebben? En van duiven niet? Daarvan wordt alleen melding gemaakt dat ze goed kunnen rekenen of kleuren herkennen. Ook knap. Om maar niet te spreken van het oriëntatievermogen van onze atleten. Dus al met al komen we er met onze duiven er niet slecht af in de wereld. Maar ik zou toch graag zelf iets meer de nadruk willen leggen op onze emoties en die van de duiven. Want zelfs honden en poezen worden unieke emoties toegedicht om onder andere depressieve mensen te helpen. Het leven weer iets vaker van de zonnige kant te aanschouwen; zelfs op aanraden van artsen gebeurt dit. Vandaar dat ik er wel wat zie in een recept tegen bv zoiets aparts als burnout...! Dat de bedrijfsartsen dan een receptje voorschrijven, als ware: “U moest maar is contact opnemen met de NPO om een plan uit te stippelen voor het verzorgen van postduiven etc..”  Helemaal zo gek is dit toch niet?

Bestaan er depressieve duiven?

Ik ben aan het winterkoppelen gegaan, want ook ik wilde dit wel eens zelf ervaren. Dus in plaats van altijd maar ergens tegen gekant zijn, heb ik nu zelf eens de stoute schoenen aangetrokken. Dus op zondag 9 december de 12 kweekkoppels bijeen gezet. Eerst de meest dominante doffer van het stel. Om enkele momenten daarna de andere de kans te geven hun libido te verhogen. Ik moet zeggen of beter gezegd toegeven: helemaal natuurlijk voelt het niet voor mij als persoon. Ik zie liever toch iets meer felheid van de duiven. Nu moet ik er ook bij melden dat ik geen lichtbeleid heb aangemaakt. Dus ze moeten het doen met de gewone normale winter(zon)licht. Maar ja een slimme melker is niet zo vlug uit het veld geslagen, want een beetje lekker fijn zaad door het grove voer en hups, je ziet de warmte oplopen. Zeker bij de dames. Ja, meestal denken we aan het verhogen van de testosteron bij de doffers, maar sluit de oestrogeen niet uit van de duivinnen. Als die niks geen blijk geven van ‘klaar of bereidwilligheid’ dan begint een stoere oude doffer van 2002 ook niks.

Maar ik wil in dit deel eens inzoomen op het verschijnsel depressiviteit onder duiven.

Ik had wel is gehoord van papegaaien die zich zouden kaalvreten vanwege het gemis aan een partner of oerwoudomgeving. Nou laten we eerlijk wezen. Een papegaai die het alleen moet hebben van een kooi en een doek over zijn kop, dat zou wel eens de goden verzoeken kunnen zijn. Maar van een depressieve duif hoor je eigenlijk (misschien) alleen als een koppel na jaren van samenzijn wordt verbroken. En zelfs dan is het vaak een kwestie van een korte periode, dacht ik? Maar nu ik enkele onbekende duiven te leen heb gekregen, kan ik niet direct iets anders bedenken dan dat 1 doffer gewoon te depressief is om achter een duivin aan te zitten; die net zo depri voor zich uit zit te staren. Je kent die houding wel: kop tussen de schoudervleugels, de ogen op stand: oneindig. En doet geïrriteerd als een andere vrolijke doffer “zijn” buurvrouwduivin wil verleiden. Terwijl, die zelfde blauwe depri doffer en dito duivin gewoon niks zitten te doen. De passiviteit druipt er aan alle kanten af… Nou, heb ik gelukkig een idee aan de hand gekregen van mijn buurman melker. Want die suggereerde een duivenpsycholoog erbij te roepen Hij had wel is iets gehoord of gelezen van een duivenfluisteraar, dat je een depri duif moet “kietelen...” Maar mijn eigen idee vond ik toch iets meer van de koude grond: letterlijk. Ik bedoel, mijn 2 depri klanten die vertikken het om te gaan kniezen in een broedbak; ze willen met alle geweld ergens op de bodem in een hoekje samen zitten in al hun emoties. Dus heb ik maar besloten om ze met alle geweld toch in een bak op te sluiten: ieder apart van mekaar. Waarom? Om dat ik kan zien dat het oestrogeen en testosteron van de duiven + doffer nog niet opgang is gekomen. Beide zijn dan ook al oud. Maar oud of niet, het zal waarschijnlijk een kwestie zijn van opstoken van de geslachtdrift door warmte. Dus ze krijgen van mij ieder een eigen bak om zich te laten verwennen door hun melker. Ik zorg voor een soort van duivenporno voor oude en depressieve kwekers ;-). Want achter de tralies van hun eigen bak hebben ze direct zicht op wat er lager gelegen op de grond gebeurt nl duiven die het met elkaar “doen..!” En om dat ik uitga van het principe van gelijke monniken, gelijke kappen. Zullen de twee depri duiven toch na een dag of drie de geur van hun mede hokbewoners gaan opsnuiven. Want het is nu eenmaal bekend dat dieren een speciaal hormoonstofje afscheiden om aan de anderen duidelijk te maken dat hij of zij er klaar voor is. Dit is onder andere goed bekend bij de mensen die parfums maken voor de parfumindustrie. Want zelfs wij mensen schijnen gevoelig te zijn voor dit type van geurtjes. Het is maar dat je het weet...

Nawoord: ik heb nu zelf te maken met twee duiven die zich overduidelijk inactief tonen naar mij als melker, maar ook naar hun hokgenoten toe. En ergens kan ik wel begrip opbrengen voor een depressieve duif. Ja, ik snap dat wel. Iedere keer weer opnieuw moeten wennen aan een andere (vreemde) vogel… Daar hebben wij mensen ook meestal een flinke moeite mee. Het is niet voor niks dat de anti depressie medicijnen niet zijn aan te slepen. En dat in een welvarend land als de onze. Dat zou je toch eerder verwachten in een land met oorlog. Maar laat ik het maar bij de duiven houden en hun emoties. Dan heb ik mijn handel al vol. Want naast mijn twee geleende depressieve kwekers, heb ik al meer valkuilen kunnen waarnemen. Alwaar weduwnaars en hun duivinnen plus jonge duiven in terecht kunnen komen. Maar hier een andere keer meer over.

Rob van Hove, Nieuw Scheemda (december 2012)